Ludwik Hirszfeld (1884–1954) był lekarzem i bakteriologiem. Wielki humanista, o ogromnych zdolnościach pedagogicznych, a przede wszystkim wybitny uczony i organizator. Twórca polskiej szkoły immunologicznej. Był współodkrywcą praw dziedziczenia i wprowadził system oznaczania grup krwi, stosowany obecnie na całym świecie.

Podczas I wojny światowej, jako lekarz armii serbskiej, z narażeniem życia brał udział w zwalczaniu epidemii tyfusu plamistego. Po wojnie, w 1918 roku był jednym z twórców Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie.

W czasie II wojny światowej trafił z rodziną do warszawskiego getta, gdzie kontynuował pracę naukową, zajmował się leczeniem i higieną, a także popularyzacją wiedzy medycznej. Wydostał się z getta tuż przed jego likwidacją. Ukrywał się pod Warszawą, gdzie doświadczył największej tragedii – śmierci córki.

Już po wojnie brał czynny udział w tworzeniu Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Zajął się także organizacją Wydziału Lekarskiego na Uniwersytecie Wrocławskim. Również we Wrocławiu otworzył Instytut Immunologii i Terapii Doświadczalnej Polskiej Akademii Nauk.

Zdziwienie

Ktoś, kto żywo interesuje się nauką i jej historią, otwiera książkę z lekkim dreszczykiem. Liczy, że za chwilę zanurzy się w świecie wspaniałych opowieści o wielkich odkryciach. Tymczasem w przedsłowiu autor przedstawia mniej romantyczną wizję tego, co czytelnik znajdzie na dalszych stronach. Proponuje opis własnych doświadczeń ze zwykłego, codziennego punktu widzenia. Poznajemy zatem historię prof. Hirszfelda przez pryzmat szarego dnia, przeplatanego wspomnieniami o nadziejach, sukcesach, porażkach i tragediach, nie tylko autora, ale – co sam często podkreśla – całych narodów.

Czytelnik poznaje wielkiego uczonego jako podrostka, wychowywanego w duchu tradycji polskiej walki podziemnej. Już jako nastolatek czynnie angażuje się w tajne, nielegalne przedsięwzięcia. Razem z rówieśnikami po kryjomu uczy się historii Polski. W wieku szesnastu lat wyjeżdża do Wurzburga, by studiować medycynę.

Od tego momentu odkrywamy bogactwo wydarzeń i faktów tamtego okresu. Poznajemy rodzącą się ciekawość świata młodego badacza, a także pierwsze pasje naukowe i medyczne. W obrazowy sposób rysuje nam się zapamiętana przez autora wizja Europy jeszcze sprzed I wojny światowej.

Hirszfeld opowiada o pierwszych doświadczeniach badawczych i tragediach wojennych. Przytacza wiele ciekawych anegdot i opowieści – zabawnych, jak również i dramatycznych. Rysuje przed czytelnikiem złożoność różnych aspektów ówczesnego życia: politycznych, kulturalnych, a także związanych ze środowiskiem naukowym.

Mamy okazję poznać historię wielorakich przedsięwzięć autora, znacznie wzbogacających znaną nam historię Polski międzywojennej. Hirszfeld nie zapomina o barwnych, nieraz niezwykle romantycznych opisach wielu miejsc oraz o osobliwych i często wyjątkowo zabawnych zdarzeniach związanych z jego pasjami naukowymi.

Calosc KLIKNIJ TUTAJ