Dokładnie pięć lat temu – pod koniec maja 2011 roku – fala demonstracji, protestów i zamieszek (która objęła Syrię już w styczniu tamtego roku), przekształciła się w chaos niekontrolowanego społecznego zrywu o jawnie antyrządowym charakterze. Działania reżimu, polegające na próbach stłumienia nasilających się społecznych niepokojów przy użyciu brutalnych metod policyjnych i terroru służb bezpieczeństwa, nie powiodły się. Pod koniec kwietnia 2011 roku do akcji wkroczyły zatem starannie dobrane jednostki regularnej armii z sił lądowych. Do pacyfikacji objętych zamieszkami miast, miasteczek lub nawet ich poszczególnych dzielnic, w pierwszym rzędzie skierowano najbardziej lojalne wobec reżimu jednostki i formacje Syryjskiej Armii Arabskiej, złożone głównie z członków rządzącej krajem sekty Alawitów oraz innych mniejszości wyznaniowych. Syria znalazła się w ten sposób w kolejnej fazie szybko ewoluującego konfliktu: typowych militarnych działań antyrebelianckich i przeciwpartyzanckich (COIN, counterinsurgency operations), prowadzonych z niezwykłą bezwzględnością i brutalnością. Krwawe wydarzenia z Homs i Dary z kwietnia/maja 2011 roku okazały się początkiem koszmarnego konfliktu, trwającego w Syrii po dziś dzień i zdającego się nie mieć szans na zakończenie. Warto zatem, dokładnie po pięciu latach, przypomnieć te wydarzenia oraz ich społeczno-polityczne i militarne tło.

Kwiecień 2011 roku – kryzys w Syrii nabiera przyspieszenia

W tym pierwszym, wczesnym (wiosna 2011 roku) okresie rebelii w kraju, w syryjskim kierownictwie państwowo-politycznym przeważył pogląd o konieczności zastosowania strategii, sprawdzonej podczas tłumienia powstania sunnickiego Bractwa Muzułmańskiego w latach 1979-1982. Strategia ta polegała na równoczesnym zastosowaniu trzech elementów:

(1) starannym wyselekcjonowaniu najbardziej wiernych jednostek armii i sił bezpieczeństwa do udziału w pacyfikacji zbuntowanych miast i regionów;

(2) powołaniu lojalistycznych formacji paramilitarnych („milicji”) i połączeniu ich działań z operacjami jednostek sił regularnych;

(3) zastosowaniu brutalnej, przytłaczającej swą formą i skalą, przemocy wobec ośrodków i miast, objętych rebelią, a następnie ich pacyfikacji i „oczyszczeniu” z wrogich elementów.

Calosc TUTAJ