Jarek

Wiersze, piosenki i opowiadania zbieram od czasów szkolnych. Wyszperane z najbardziej zapomnianych zakamarków opuszczonych strychów oraz zakurzonych bibliotecznych półek, znalezione przypadkowo w starych czasopismach i książkach… Wpisywane mozolnie do zeszytów aż do 1996 roku, kiedy to postanowiłem „wrzucić” je do Internetu. Tak powstała strona „Listów z krainy snów…” (www.wiersze.co). Niech ponownie ożyją i będą źródłem nadziei i siły dla innych…

W cyklu “Wierszy na dzisiejszy wieczór…” często przedstawiam utwory znanych polskich i zagranicznych poetów i pisarzy. Dlatego dziś chciałbym napisać o poetce z małej wsi w powiecie krasnostawskim, która zadebiutowała wydanym przez siebie tomikiem poezji w wieku 54 lat…

A kiedy mnie już nie będzie

A kiedy mnie już nie będzie
to nic się przecież nie zmieni
spadnie śnieg albo deszcz
i liść pożółknie w jesieni

A gdyby to była wiosna
ulepi gniazdo jaskółka
wilga zaśpiewa “so fi ja”
zakuka na szczęście kukułka

Kwiaty też będą pachniały
i trawa się zazieleni
bo kiedy mnie już nie będzie
to nic się przecież nie zmieni

Bronisława Fastowiec (1937-2014), z domu Chodun, urodziła się 20 sierpnia 1937 roku w Browarówce koło Siennicy Różanej, w powiecie krasnostawskim. Tam spędziła dzieciństwo. W 1955 roku ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Władysława Jagiełły w Krasnymstawie. Po szkole średniej podjęła pracę w Domu Książki w Krasnymstawie…

Po wyjściu za mąż w 1958 roku zamieszkała wraz z mężem Jerzym Fastowcem w Lublinie. Po kilku miesiącach młodzi małżonkowie przenieśli się do Mołodutyna, a po roku zamieszkali na stałe w Kamieniu. Wkrótce na świat przyszła córka Monika, a pięć lat później syn Jerzy-junior. Przez wiele lat, aż do emerytury, Bronisława Fastowiec wspierała męża w prowadzeniu działalności gospodarczej. Ciężka praca, zajęcia domowe i wychowywanie dzieci nie odebrały jej chęci poznawania świata i ludzi. Najlepszym sposobem były książki. Z nich czerpała rozległą wiedzę z zakresu sztuki, historii i literatury…

Dość późno odkryła w sobie talent poetycki. Nagromadzone przez lata emocje znalazły ujście w wierszach, które stały się nowym głosem jej duszy. W wieku 54 lat, własnym nakładem, wydała pierwszą poetycką książkę pod tytułem “Moim dzieciom”. W 1997 roku otrzymała odznaką Zasłużonego Działacza Kultury, a w 2004 roku została przyjęta do Związku Literatów Polskich. Była laureatką kilkudziesięciu poetyckich konkursów. W 2010 roku, za twórczość literacką, otrzymała chełmską Nagrodę im. Kazimierza Andrzeja Jaworskiego…

Powyższe informacje o Bronisławie Fastowiec znalazłem w miesięczniku “Kultura Chełmska” nr 2/2018, w artykule Waldemara Taurogińskiego “Poetka z Kamienia” (zauroczył mnie wiersz „A kiedy mnie już nie będzie” i postanowiłem dowiedzieć się więcej o jego autorce…).

Miłych snów

Jarosław Kosiaty

Wszystkie wpisy Jarka

TUTAJ

“Listy z krainy snów” – http://www.wiersze.co