Przyslala Ewa H
Był samorodnym talentem. Już w czasie studiów na wydziale historii sztuki w Warszawie zaczął kręcić dokumenty. Nazywał je udramatyzowanymi reportażami z akcją.
Zajmował się m.in. życiem codziennym warszawskich gazeciarzy („Legion ulicy”), chorych na gruźlicę dzieci leczących się w sanatorium („Droga młodych”), wodniaków („Ludzie Wisły”). Ambitna prasa chwaliła te dokumenty za odwagę ukazywania nabrzmiałych problemów społecznych, za autentyczne plenery i chwytanie życia na gorąco. Dostał nagrodę branżowego pisma „Kino” za najlepszy film 1932 r.
Wiecej jak
FILM ULICA GRANICZNA
Opowieść o losach gromadki warszawskich dzieci – polskich i żydowskich na tle dramatycznych, wojennych wydarzeń. Sam reżyser określił “Ulicę Graniczną” jako “film o małych ludziach na tle wielkiej epoki”. Ukazywał różne postawy Polaków wobec holocaustu: od otwartego sprzyjania Niemcom w zbrodniczych poczynaniach wobec Żydów, poprzez obojętność, po narażanie życia w dziele niesienia pomocy mieszkańcom getta. Film nie kończył się optymistycznym akcentem, nie takie było zresztą założenie reżysera, który chciał, żeby “widz opuszczający projekcję miał uczucie, że sprawa faszyzmu i rasistowskich prześladowań człowieka nie jest zakończona”. Film otrzymał Złoty Medal na MFF w Wenecji w 1948 r.
Kategorie: Uncategorized
