Reunion 69 – Nasze żony

22/10/2016 by --- 0 Comments

Małgorzata Pieczyńska

Zona Gabrysia Wroblewskiego

Małgorzata Pieczyńska: Chciałabym w wieku 80 lat samodzielnie sznurować sobie buty

– Joga porządkuje mój świat. W asanach dąży się zawsze do poprawy pozycji, do wypełnienia jej spokojnym oddechem i uwagą zwróconą do środka, do lekkości w najbardziej skomplikowanym ułożeniu ciała. Wtedy może spełniać funkcję medytacyjną. W aktorstwie jest podobnie. Też cenię sobie koncepcję, precyzję i wypełniającą po brzegi emocję. Takie uczucie przed kamerą lub widownią teatralną nazywam „flow”. To po prostu „bycie w postaci”. Aktor kocha te momenty, pracuje właśnie dla nich – zdradziła Małgorzata Pieczyńska w rozmowie z Wirtualną Polską.

Aktorka dzieląca swój czas między Warszawę i Sztokholm od lat cieszy się niesłabnącą popularnością zarówno w Polsce jak i w Szwecji. Szeroka publiczność poznała ją w połowie lat 80. za sprawą roli w filmie Janusza Zaorskiego „Baryton”. Pieczyńska stworzyła także niezapomniane kreacje w takich produkcjach jak „Jezioro Bodeńskie”, „Komediantka”, „Piłkarski poker”, „Ekstradycja”, „Na dobre i na złe” czy „M jak miłość”.

Jakub Majkowski: Była Pani u szczytu kariery, kiedy zdecydowała się na wyjazd za mężem do Szwecji. Od tamtego czasu mija już blisko 30 lat. Mimo to wciąż odwiedza Pani rodzinne strony. Polscy widzowie, ale także twórcy filmowi, telewizyjni i teatralni o Pani pamiętają. Czy tamta decyzja była dla Pani trudna, zdarzało się, że zastanawiała się Pani, czy dobrze postąpiła?
Małgorzata Pieczyńska: Sami się z Gabrysiem (Gabriel Wróblewski, mąż aktorki – red.) dziwimy, że to już 30 lat! Victor, nasz syn, skończył 26. Czujemy się młodo, więc nie liczymy czasu. Niczego w życiu nie żałuję, nie rozpamiętuję przeszłości. Jak każdy miewam i ciężkie, i szczęśliwe okresy w życiu. Cieszy mnie poranne słońce, możliwość zjedzenia śniadania z Gabrysiem i Victorem, partyjka Scrabble z przyjaciółmi, sprawność fizyczna i kondycja psychiczna, umożliwiająca wykonywanie mojego zawodu z satysfakcją.

Jak wyglądały pierwsze chwile odnajdywania się w szwedzkiej rzeczywistości?