Ostatnie lata przyniosły zagrożenie, o którym zgodnie mówią właściwie wszystkie liczące się środowiska polityczne i społeczne w Izraelu. To zagrożenie ze strony Iranu. Teheran od czasu rewolucji Chomeiniego cały czas deklaruje, że popiera zniszczenie państwa żydowskiego. Rozbudowa irańskiego arsenału rakietowego i groźba zdobycia przez ajatollahów broni atomowej autentycznie spędza sen z powiek Izraelczykom

Samo powstanie współczesnego Państwa Izrael, poprzedzone kilkudziesięcioletnią pracą osadniczą i pionierską, było rezultatem rosnącego poczucia zagrożenia dla ogromnej społeczności żydowskiej w Europie II połowy XIX wieku. Przekonanie o niebezpieczeństwie, grożącym Żydom wschodnioeuropejskim i zachodnioeuropejskim, równolegle z trwającym całe wieki poczuciem tęsknoty za starożytną ojczyzną oraz intensywny rozwój ruchów narodowych i nacjonalistycznych w dziewiętnastowiecznej Europie, w tym narodowego ruchu żydowskiego, było ważnym impulsem do utworzenia politycznego ruchu syjonistycznego. Fala pogromów antyżydowskich w Imperium Rosyjskim w początkach lat 80. XIX wieku, obejmującą ogromne obszary państwa carów oraz antysemityzm społeczeństw zachodnioeuropejskich (szczególnie sprawa Dreyfusa we Francji) doprowadziły do pierwszej fali budowy osad żydowskich w ówczesnej Palestynie, pozostającej pod kontrolą Turcji. Rozbudowa tych osad i kolonii, powstanie licznych spółdzielni rolniczych, utworzenie miast (Tel Awiw) czy powołanie do życia instytucji kulturalnych (Uniwersytet Hebrajski w Jerozolimie) można uznać za przed-państwowy etap tworzenia Państwa Izrael (do roku 1948). Już wtedy ówcześni liderzy społeczności jiszuwu (namiastka państwa żydowskiego) zdawali sobie sprawę z zagrożenia wrogością arabskich sąsiadów. Dlatego w etapie przed-państwowym tworzone są różnego rodzaju zbrojne ugrupowania samoobrony żydowskiej. Wielowarstwowość ruchu syjonistycznego, istna mozaika ideowa sprawiła, że grupy zbrojne, o charakterze zarówno podziemnym i jawnym, odwoływały się do idei lewicowych jak i prawicowych. Co jakiś czas przed II wojną światową wybuchały starcia osadników żydowskich z Arabami, często bardzo krwawe i gwałtowne, jak w 1929 r., co nakazywało ciągłą czujność i potrzebę stałego utrzymania w pogotowiu oddziałów samoobrony.

Zagrożenie dla Żydów europejskich w latach 30. sprawiło, ze do Palestyny przybywać zaczęli kolejni osadnicy, przekonani, że jedynym miejscem, gdzie Żydzi mogą czuć się w miarę bezpiecznie jako Żydzi, jest „jiszuw”. Jednak emigracja Żydów do starej-nowej ojczyzny była obarczona sporym ryzykiem, choćby dlatego, że Wielka Brytania, sprawująca kontrolę nad obszarem Palestyny po I wojnie światowej, w latach 30. zablokowała formalnie imigrację żydowską. Blokada i zatrważające wieści z Europy, podbijanej przez skrajnie antysemicką niemiecką III Rzeszę podniosły poczucie zagrożenia i tymczasowości wśród osadników żydowskich na terenach, które odwołując się do starożytności i Biblii, nazywano Krajem Izraela

Calosc TUTAJ

Przyslal Adam Mer