Jeśli społeczeństwo izraelskie chce przetrwać, musi przygotować się – psychicznie i fizycznie – do wojny z irańską ośmiornicą.
Długo wahałem się, czy opublikować ten tekst ze względu na panikę, jaką może on wywołać w Izraelu. Jednak w środowisku bliskowschodnim, a zwłaszcza w Iraku, te sprawy są znane i służą jako temat otwartej dyskusji, więc nie do pomyślenia jest, żeby izraelska opinia publiczna również nie była o nich świadoma, zwłaszcza że dotyczą one Izraelczyków o wiele bardziej niż obywateli Iraku.

Źródło, które znam od lat – emigrant z Bliskiego Wschodu, zwolennik Izraela, mieszkający w Europie i utrzymujący stały kontakt z ludźmi w Iranie i Iraku – przekazało mi swoją ocenę, że Iran planuje w najbliższej przyszłości przeprowadzić połączony atak na Izrael, który obejmie wszystkie siły, jakimi dysponuje w kilku krajach arabskich:

W Libanie: Hezbollah i Hamas, z wieloma tysiącami pocisków, z których część jest precyzyjnie naprowadzana, oraz bezzałogowymi statkami powietrznymi.

W Syrii: siedemnaście uzbrojonych i gotowych do walki jednostek (“milicji”): Fatimiun, Zinbioun, Nujabaa’, Hezbollah, Brygada Abu Al-Fadhl, ‘Asaa’b Ahl al-Haq, Brygada Khorasani i inne. Iran przekazał Syrii bardzo dużą liczbę rakiet i bezzałogowych statków powietrznych, które są gotowe do odpalenia.

W Iraku: dziesiątki bojówek uzbrojonych w rakiety i UAV.

W Jemenie: Houthi, którzy mają irańskie rakiety dalekiego zasięgu i bezzałogowe statki powietrzne zdolne do dosięgnięcia Izraela.

W Gazie: Hamas i Palestyński Dżihad Islamski, dysponujące pociskami zdolnymi do unieszkodliwienia Sił Obronnych Izraela i baz izraelskiego lotnictwa.

Prawdopodobnie Iran nie wystrzeli niczego bezpośrednio z własnego terytorium, aby nie narażać się na odwet.

To tyle, jeśli chodzi o ocenę, która dotarła do mnie z Iraku.

To, co poniżej, jest moją wersją:

Pod pretekstem obowiązku świata muzułmańskiego, by ocalić meczet Al-Aksa przed izraelską okupacją i uciskiem, Iran przeprowadzi etapowy, wszechstronny, zintegrowany i skoordynowany atak na Izrael. Pierwsza faza będzie polegała na wystrzeleniu pocisków i bezzałogowych statków powietrznych ze wszystkich wyżej wymienionych aren; według irańskich szacunków zapasy środków przechwytujących Iron Dome wyczerpią się w ciągu dwóch do trzech godzin, po czym izraelskie niebo będzie otwarte, a siły powietrzne zdegradowane lub uziemione.

Pierwszej fazie, powietrznej, będzie towarzyszył cyberatak na izraelskie systemy infrastrukturalne. Po całym dniu cyberataku i deszczu rakiet i bezzałogowych statków powietrznych na bazy wojskowe i infrastrukturę cywilną rozpocznie się druga faza. Będzie to skoordynowany atak naziemny z Libanu, Syrii i Strefy Gazy przez siły piechoty na motocyklach terenowych i ATV, wyposażone w broń przeciwpancerną, które zaatakują izraelskie siły naziemne, aby jak najszybciej dotrzeć do żydowskich osiedli.

Według obliczeń Irańczyków mobilizacja rezerw Izraela potrwa kilka dni i w najlepszym wypadku będzie częściowa ze względu na chaos, który powstanie po pierwszym ataku. Posiłki IDF nie dotrą na czas na poszczególne fronty, a siły regularne załamią się w ciągu kilku godzin w obliczu ataku naziemnego, tak jak to miało miejsce w Kanale Sueskim i na Wzgórzach Golan podczas wojny Jom Kippur (1973).

Inwazja sił lądowych z Syrii, Libanu i Gazy skupi się na izraelskich osiedlach, a jej celem będzie zdemoralizowanie izraelskiej opinii publicznej i zmuszenie rządu do kapitulacji, aby uratować życie wielu izraelskich cywilów, którzy zostaną schwytani przez arabskie i irańskie bojówki. Izraelskie media, a zwłaszcza grupy mediów społecznościowych, będą zwiększać panikę wśród izraelskiej opinii publicznej.

Nie jest jasne, jaką rolę w wojnie Irańczycy przydzielą Palestyńczykom. Prawdopodobnie jednak Hamas, Palestyński Dżihad Islamski i władze Autonomii Palestyńskiej będą ich zachęcać, aby oprócz ataków na osiedla i bazy wojskowe robili wszystko, co w ich mocy, by szkodzić Izraelczykom, wojsku, policji i cywilom poruszającym się po drogach.

Ponadto Irańczycy oczekują, że Arabowie z Galilei i Negewu będą przeprowadzać akcje przeciwko IDF, takie jak blokowanie dróg, niszczenie mostów, wylewanie oleju na drogi, blokowanie skrzyżowań, uszkadzanie linii wysokiego napięcia i atakowanie osiedli żydowskich.

Ze względu na to, że Gwardia Narodowa Izraela jeszcze nie działa, działania te spowodują ogromne szkody.

Arena międzynarodowa:

Rosja i Chiny, sojusznicy Iranu, będą “wzywać obie strony do zaprzestania przemocy”, będą niemal otwarcie wspierać Iran i dostarczać mu informacji o tym, co dzieje się w Izraelu. Turcja przyłączy się do apelu o zaprzestanie przemocy, ale będzie pośrednio wspierać Iran. W świecie arabskim i islamskim tłumy wyjdą na manifestacje poparcia dla Iranu i jego działań na rzecz eliminacji syjonizmu, podobnie jak tłumy poparły Hassana Nasrallaha podczas drugiej wojny w Libanie w 2006 roku. Tym razem, w przeciwieństwie do 2006 roku, Arabia Saudyjska nie zajmie negatywnego stanowiska wobec ataku na Izrael.

Rządy USA i Europy nie będą interweniować militarnie, lecz zadowolą się słowami, ponieważ nikt na Zachodzie nie szuka kolejnej strefy wojny oprócz ukraińskiej, która opróżnia magazyny amunicji NATO i wysusza jego przywódców w chęci interweniowania w wojny, które nie należą do nich.

Niektórzy będą postrzegać irański atak jako okazję do pozbycia się “bólu głowy”, który od lat sprawia im Izrael. Pogląd ten nasilił się w ostatnich miesiącach po wewnętrznych zawirowaniach w państwie Izrael, które tworzą obraz kraju pogrążonego w konflikcie i bałaganie, z uszczuplonymi siłami cywilnymi, które straciły wszelką chęć do mobilizacji i walki, a z drugiej strony – bezkierunkowym, nieodpowiedzialnym i bezsilnym rządem, który nie potrafi sobie poradzić nawet z ludźmi blokującymi drogi.

Z punktu widzenia Zachodu utrata Izraela nie byłaby aż tak straszna, ponieważ tak czy inaczej Bliski Wschód odwrócił się od Zachodu, kiedy Arabia Saudyjska i jej partnerzy z Zatoki Perskiej – kraje o wiele ważniejsze od Izraela – postanowiły odwrócić się od słabej koalicji zachodniej i dołączyć do silnego i rosnącego w siłę Sojuszu Wschodniego, w skład którego wchodzą Rosja, Chiny, Iran, Korea Północna, Wenezuela i inne kraje.

Rząd Iranu jest pod wrażeniem ciągłego dążenia Amerykanów, a w szczególności Zachodu, do uspokojenia go, zniesienia sankcji i zaakceptowania jako szanowanego członka rodziny narodów, podczas gdy demonstracyjnie ignoruje irański wyścig do bomby. Takie zachowanie Zachodu wzbudza w sercach decydentów w Iranie poczucie, że nikt na Zachodzie nie zrobi nic na szczeblu praktycznym, wojskowym, aby powstrzymać atak powietrzny i naziemny na Izrael, taki jak ten opisany powyżej.

Siły amerykańskie rozmieszczone we wschodniej Syrii mają chronić interesy amerykańskie, a nie izraelskie, a Iran już kilkakrotnie pokazał, że nie ma problemu z atakowaniem tych sił amerykańskich za pomocą rakiet i dronów. Amerykańska administracja zna negatywne nastawienie liberalnej większości amerykańskich Żydów do Izraela, zwłaszcza w ostatnich miesiącach, i dlatego nie obawia się, że zapłaci zbyt wielką cenę publiczną i polityczną, jeśli pozwoli Izraelowi samodzielnie poradzić sobie z irańską inwazją. Biden oczywiście zadeklaruje przed kamerami, że “Izrael ma prawo się bronić”, ale będzie starał się nie podejmować konkretnych kroków.

Skoordynowany atak rakietowy i UAV nie jest teorią; Iran już to zrobił w Arabii Saudyjskiej, 14 września 2019 roku, i ten atak spowodował ogromne szkody w zdolnościach eksportowych Arabii Saudyjskiej w dziedzinie ropy, ograniczając je na wiele miesięcy. Był to prawdopodobnie powód unikania przez Arabię Saudyjską przystąpienia do Porozumień Abrahama i czynnik, który popchnął Arabię Saudyjską do niedawnego porzucenia porozumień z Izraelem i przyłączenia się do obozu irańskiego. Stany Zjednoczone za prezydentury Trumpa i Europa nie zrobiły nic przeciwko Iranowi po ataku w 2019 roku, więc jest pewne, że dziś też nic nie zrobią, gdy prezydentem będzie Biden.

Nie wiem, na ile realny jest scenariusz ataku powietrznego i naziemnego na Izrael, ale nawet jeśli szansa na to w przewidywalnej przyszłości wynosi tylko jeden procent, państwo Izrael musi działać jako jeden zjednoczony podmiot i bardzo ważne jest, aby koalicja współpracowała z opozycją, aby przygotować kraj i wojsko na ten scenariusz.

Jeżeli społeczeństwo izraelskie chce przetrwać, musi przygotować się – psychicznie i fizycznie – na wojnę z irańską ośmiornicą, która zdołała opanować Gazę i upadłe kraje sąsiadujące z Izraelem: Libanem, Syrią, Irakiem i Jemenem – wszystkimi krajami, które nie mają prawie nic do stracenia. Katarskie pieniądze i kanał medialny dżihadu Al Jazeera stale dolewają paliwa do ognia nienawiści do Izraela i przygotowują opinię publiczną na Bliskim Wschodzie i na całym świecie do wielkiej, ostatecznej bitwy.

Katarskie pieniądze kupiły również zachodnich polityków, aby nie widzieli tego, czego Katar nie chce, aby widzieli, od łamania praw człowieka i naruszania praw cudzoziemskich pracowników w Katarze po to, co sojusznik Kataru – Iran – planuje zrobić Izraelowi.

Czas się obudzić. Ten niebezpieczny scenariusz może być realny.

Mordechai Kedar jest izraelskim badaczem kultury arabskiej, wykładowcą na Uniwersytecie Bar-Ilan oraz wiceprezesem redakcji NEWSRAEL, gdzie ten artykuł ukazał się po raz pierwszy.

Śmierć Izraelowi: Irański plan ataku na Izrael