Eliza Segiet – absolwentka studiów magisterskich Wydziału Filozofii, autorka siedmiu tomów wierszy, monodramu, farsy i mikropowieści. Jej teksty można znaleźć w licznych antologiach, zarówno w Polsce, jak i na świecie. Członek Stowarzyszenia Autorów Polskich oraz World Nations Writers Union.Laureatka Międzynarodowej Publikacji Roku (2017 r., 2018 r.) w Spillwords Press (USA) oraz Nagrody Literackiej Złota Róża im. Jarosława Zielińskiego (za tom Magnetyczni) w 2018 r. Dwukrotnie jej wiersze (2018 r., 2019 r.) zostały wybrane jako jedne ze 100 najlepszych wierszy roku  w International Poetry Press Publications (Kanada).

W The 2019 Poet’s Yearbook  została nagrodzona prestiżową nagrodą Elite Writer’s Status Award jako jeden z najlepszych poetów 2019 r. Nominowana do Pushcart Prize 2019 oraz do Naji Naaman Literary Prize 2020.

Wycofany

Ile razy można powtarzać?
− Wycofany, unika kontaktu z ludźmi. 
Nie pomyślą, że tak jest dobrze?
Powinni się zastanowić, 
że każdy jest inny,
nie gorszy, nie lepszy
− a niezwyczajny.

Kiedy byłem mały 
nie bawiłem się z dziećmi, 
zawsze lubiłem być tylko ze sobą.
Ludzie mnie męczyli, dotykali, chcieli całować,
wtedy tylko klocki były przyjazne.
− Nie okazuje emocji. 
Zawsze to samo. Wciąż o jednym, 
aż do znudzenia!

Wolałem i wolę spokojny, 
zamknięty świat. 
Gdyby wiedzieli, że pod powłoką 
mojego milczenia błądzą myśli 
niedostępne wszystkim. 
Pewien Albert, Isaac, Andy… 
nie chorowali, po prostu to mieli.

Czy ludzie nie wiedzą, 
że niektóre umysły mają moc?

Podobieństwo

Jego prawie niknąca maniera
czasem jeszcze 
pokazuje swoją dawną moc.
Pomiędzy próbą 
zmieniania przyzwyczajeń, 
a tym jaki jest,
są w niego wrysowane całe lata.
Źle czuje się 
z własnym testem na metamorfozę. 

Dalej będzie sobą. 

Ulotniła się jego iluzja,
że zmieni się 
na podobieństwo innych. 

Jedno życie 

Człowiek jest niezwykły?
 − To twórca nienawiści i miłości,
wojen i pokoju,
akceptacji inności i jej nietolerancji.

Czy kolor skóry, wiara 
to powód, 
by agresja zabierała przyszłość,
burzyła marzenia? 

Czyj stwórca nakazuje 
niszczenie zamiast tworzenia? 

Kto zabronił myśleć,
odróżniać dobro od zła?

Nawet jeżeli wpojona tradycja 
nakazuje coś innego,
warto otworzyć serce 
na miłość i zrozumienie. 

Nie wiadomo 
na jak długo dane jest życie, 
ale pewne jest, że
powinno być przeżyte, 
a nie przerwane 
− w złym czasie,
− w złym miejscu, 
− w złych emocjach.
Trzeba to zrozumieć,
by rykoszetem nie strawić siebie.