Zmarły emerytowany papież Benedykt XVI sformułował potężną obronę przed nienawiścią do Żydów we wszystkich jej formach.
Papież Emeryt Benedykt XVI, który zmarł w tym tygodniu w wieku 95 lat, był historycznie znaczącą postacią z wielu powodów: Był pierwszym papieżem od sześciu wieków, który przeszedł na emeryturę, a nie umarł na stanowisku. Był pierwszym niemieckim papieżem w powojennej historii. Był też przyjacielem Żydów.

Z pewnością przywrócenie przez Benedykta mszy łacińskiej, która zawiera modlitwę za Żydów, by przeszli na chrześcijaństwo, podniosło ciśnienie wielu amerykańskim przywódcom żydowskim. Ale w sposób fundamentalny, jak zauważył premier Benjamin Netanyahu w swoich uwagach kondolencyjnych, Benedykt XVI był „prawdziwym przyjacielem państwa Izrael i narodu żydowskiego”.

Mówiąc o Benedykcie, Netanyahu przypomniał wizytę byłego papieża w Izraelu w 2009 roku jako wymowne świadectwo jego zaangażowania „w historyczne pojednanie między Kościołem katolickim a narodem żydowskim”.

„W moim spotkaniu z nim”, stwierdził Netanyahu, „ciepło mówił o wspólnym dziedzictwie chrześcijaństwa i judaizmu oraz o wartościach, które to dziedzictwo dało całej ludzkości”.

Przynajmniej dla niechrześcijan, najbardziej historycznie znaczącym wyrazem i obroną podstaw dziedzictwa judeochrześcijańskiego przez Benedykta było jego przemówienie na Uniwersytecie w Ratyzbonie we wrześniu 2006 roku. Benedykt wykorzystał tam niejasny dialog między dawno zapomnianym XIV-wiecznym cesarzem bizantyjskim Manuelem II Paleologiem a perskim muzułmaninem, by omówić podstawy współczesnego chrześcijaństwa i zachodniej cywilizacji.
Według Benedykta, Paleolog wyzwał swojego muzułmańskiego rozmówcę: „Pokaż mi, co Mahomet przyniósł nowego, a znajdziesz tam rzeczy jedynie złe i nieludzkie, takie jak jego nakaz szerzenia mieczem wiary, którą głosił”.

Benedykt zacytował następnie libańskiego teologa katolickiego Theodore Khoury’ego stwierdzając: „Dla nauki muzułmańskiej Bóg jest absolutnie transcendentny, jego wola nie jest związana z żadną z naszych kategorii.”

Twierdzenie Khoury’ego było takie, że w przeciwieństwie do chrześcijaństwa, islam jest całkowicie oparty na wierze, nie związany z rozumem. Podstawową kwestią Benedykta było to, że sensowny dialog międzyreligijny pomiędzy chrześcijanami i muzułmanami może opierać się jedynie na wierze łagodzonej przez rozum. A w przypadku braku rozumu nie jest możliwy żaden sensowny dialog. Był on wyzwaniem dla muzułmanów, aby pokazali, że rozum ma dumne miejsce w ich wierze.

Muzułmańscy fanatycy w Judei i Samarii zareagowali na przemówienie Benedykta paląc kościoły. W Iraku ścięli głowę księdzu. W Somalii zamordowali zakonnicę. Pakistański parlament przyjął jednogłośnie rezolucję potępiającą papieża. Wezwania do zamordowania Benedykta słychać było w całym świecie islamskim. Innymi słowy, dżihadyści udowodnili własnymi czynami, że dżihadystyczny islam odrzuca rozum i każdego, kto opowiada się za nim.

Nie tylko oni potępiali Benedykta. Międzynarodowa lewica – w tym jej przedstawiciele w Kościele katolickim – ostro skrytykowała Benedykta za to, co postępowcy uznali za politycznie niepoprawne, kulturowo niewrażliwe i islamofobiczne uwagi.

Reakcja na wypowiedź Benedykta przez obie strony czerwono-zielonego sojuszu była godna uwagi, ponieważ pokazała, że tym, co łączy postępowców i islamistów nie jest wspólna wizja tego, jak powinien wyglądać świat, ale wspólne odrzucenie rozumu. Postępowa polityka tożsamości, kultura ofiar i nienawiść do Zachodu tworzą podstawę wiary tak samo potężnej – i nieracjonalnej – jak dżihadystyczny islam.

I to prowadzi nas do tego, dlaczego Benedykt był przyjacielem państwa żydowskiego i narodu żydowskiego. Warto zauważyć, i nie przypadkowo, że jednym ze wspólnych fundamentów kultur charakteryzujących się odrzuceniem rozumu jest nienawiść do Żydów.

Niezależnie od jej źródła i przejawów, nienawiść do Żydów jest formą nieuzasadnionej wiary – fanatyzmu. Kozioł ofiarny, obwiniający Żydów jako jednostki, jako społeczność, religię, naród lub państwo za wszystkie bolączki danej grupy, jest potężnym narzędziem mobilizacji politycznej. Nienawiść do Żydów jest źródłem siły politycznej, ponieważ antyżydowscy liderzy są w stanie opowiedzieć swoim zwolennikom łatwą historię: Żydzi to nasze nieszczęście. Ukarzę lub pozbędę się Żydów. Pozbędę się nieszczęścia.

To pojęcie jest zarówno głupie, jak i szalone. Ale to jest część jego mocy. Jeśli odrzucasz rozum, nie potrzebujesz dowodów. Działasz w oparciu o czystą wiarę. Wierzysz.

Podstawowa nielogiczność nienawiści do Żydów czyni ją elastyczną i trwałą. Nienawidzący Żydów biorą zeitgeist epoki, w której żyją, lub wyznania, którym żyją, i definiują Żydów jako jego antytezę. W Chrześcijaństwie, Żydzi byli antychrystem. Religia wyszła z mody w epoce Oświecenia. Rasizm stał się furią. Więc nienawidzący Żydów w erze rasizmu przedefiniowali Żydów jako rasę, zwaną „Semitami”. Przestarzała chrześcijańska judeofobia sprzed lat została ponownie wprowadzona na rynek jako modny i wyrafinowany „antysemityzm” i voila! Narodził się proto-Nazistowski ruch polityczny.

W międzyczasie kapitaliści stwierdzili, że Żydzi to komuniści, a komuniści, że Żydzi to kapitaliści.

W naszej epoce po Holokauście, antysemityzm jest niemodny. Post-nacjonalizm i anty-zachodni anty-kolonializm są wściekłe. Tak więc kilka dekad temu nowi wyrafinowani ludzie przepakowali staromodną nienawiść do Żydów, aby dostosować ją do nowego . Antysyjonizm został wprowadzony jako filar post-nacjonalistycznego, anty-zachodniego credo. Dla żydożerców, piękno antysyjonizmu polegało na jego użyteczności jako politycznej obrony. Nowi, wyrafinowani żydożercy protestują: Nie nienawidzimy Żydów, w rzeczy samej, niektórzy z naszych najlepszych przyjaciół są antysyjonistycznymi Żydami. Po prostu odrzucamy moralność samego istnienia największej społeczności żydowskiej na świecie i a całym świecie.

W tym odrzuceniu państwa żydowskiego i koncepcji, że Żydzi mają prawo do narodowego samostanowienia, postępowcy znajdują sojuszników w islamskich żydożercach. Oba mają światopoglądy i wyznania zdefiniowane przez odrzucenie rozumu. I obaj wykorzystują nienawiść do Żydów jako instrumentalny środek do zjednywania wiernych i demonstrowania swojej wiary. Jak to miało miejsce w całej historii, Izrael i jego żydowscy zwolennicy są łatwym kozłem ofiarnym, ponieważ istnieje tylko jedno państwo żydowskie, a na świecie jest mniej niż dziesięć milionów Żydów.

Przemówienie Benedykta w Ratyzbonie było zarówno obroną rozumnego chrześcijaństwa, jak i uderzeniem w nieuzasadniony fanatyzm – islamski lub inny. Jako takie, było głęboką obroną przed nienawiścią do Żydów we wszystkich jej formach. Od początku obecnego wieku, czerwono-zielony sojusz jest najpotężniejszą siłą atakującą państwo żydowskie i naród żydowski w Izraelu i diasporze. Naszymi największymi sprzymierzeńcami w walce zarówno z radykalnym islamem, jak i post-nacjonalistycznymi, obudzonymi totalitarystami są mężczyźni i kobiety tacy jak Benedict, którzy odrzucają kulturę fanatyzmu.

Za jego odważne wysiłki w walce z tą kulturą, najbardziej pamiętne wyrażone w jego przemówieniu na Uniwersytecie w Ratyzbonie, i w kultywowaniu świata rozumnych przekonań, Benedykt zasługuje na nasze trwałe uznanie i szacunek.

Papież na wieki i dla Żydów