Michał Bilewicz, Adrian Wójcik

Problem postaw wobec Żydów we współczesnej Polsce był szeroko omawiany przez socjologów (np. Krzemiński, 1996), psychologów społecznych (np. Kofta i Sędek, 2005), antropologów (np. Cała, 2005) i politologów (np. Szlajfer, 2003). Większość z tych prac stara się zidentyfikować podstawowe mechanizmy niechęci do Żydów: poszukiwanie kozłów ofiarnych, funkcjonowanie antysemickich mitów w kulturze ludowej, wiara w „spisek żydowski” czy mit „żydokomuny”.

Większość z tych mechanizmów stanowi w jakimś sensie kontynuacje historycznych motywów antysemickich, pozostałości z czasów znacznie
liczniejszej obecności Żydów na ziemiach polskich. Tym ciekawsze wydaje się badanie stosunku do Żydów wśród tych grup wiekowych, które wiedzę na temat Żydów czerpią niemal wyłącznie ze źródeł wtórnych: z książek, telewizji, przekazów rodziców czy dziadków.

Liczebność Żydów w dzisiejszej Polsce najprawdopodobniej nie przekracza dziesięciu tysięcy osób (członkowstwo organizacji tej mniejszości), natomiast w Spisie Powszechnym Ludności i Mieszkań z 2002 roku około 1100 osób zadeklarowało przynależność do mniejszości żydowskiej (por. Datner, 2003). Najprawdopodobniej zatem młodzi Polacy, szczególnie ci
mieszkający poza dużymi miastami (mniejszość żydowska jest bowiem skoncentrowana w dużych miastach – z największymi ośrodkami w Warszawie, Wrocławiu, Gdańsku, Krakowie), nigdy nie mieli i nie będą mieli bezpośredniego kontaktu z polskimi Żydami. Ich wiedza jest z
pewnością zapośredniczona przez media i przekaz rodzinny, choć trudno jednoznacznie ocenić czy przekaz ten jest w stanie zmienić dominujący w polskiej kulturze stosunek do Żydów. Wiele prac historycznych (np. Lendvai, 1971 czy Roth, 1978) wskazuje na wprost niezwykłą trwałość przekonań anty-żydowskich w miejscach, gdzie Żydów praktycznie nie
było od dziesięcioleci (kraje demokracji ludowej) czy nawet od stuleci (średniowieczna Anglia).

Calosc w ponizszym linku

Antysemityzm_na_gruzach_sztetl