Artykul przetlumaczyl Sir Google Translate

Ile naprawdę wielkich kłamstw mieści się w dwóch artykułach w oficjalnym dzienniku Autonomii Palestyńskiej? Co najmniej siedem, sądząc po tegorocznym wybuchu Balfour Day z Ramallah.

Dzień Balfoura, 2 listopada, to rocznica Deklaracji Balfoura w Anglii z 1917 r., Która obiecała pomóc w stworzeniu „żydowskiego domu narodowego” w Palestynie. Arabowie palestyńscy uważają to za dzień żałoby i zwykle zaznaczają go, próbując kamienować Żydów w Judei-Samarii i gdzie indziej.

Otóż, gdyby Arabowie palestyńscy byli naprawdę umiarkowani i zabiegali o pokój – jak zawsze twierdzą arabiści z Departamentu Stanu i żydowscy lewicowcy – nie mieliby problemu z Balfourem Day. W końcu Balfour nie określił granic przyszłego państwa żydowskiego. W deklaracji mówiono tylko, że kiedyś gdzieś w kraju powstanie jakiś żydowski „dom narodowy”. Ale istnienie państwa żydowskiego dowolnej wielkości jest tym, co rozwściecza Arabów palestyńskich – stąd żałoba, przemoc i histeria.

Przez histerię mam na myśli dwa eseje z pianą do ust, które ukazały się 3 listopada w palestyńskiej gazecie Al-Hayat Al-Jadida. (Wszystkie tłumaczenia dzięki uprzejmości Palestinian Media Watch).

Zauważ, że Al-Hayat Al-Jadida nie jest publikacją poboczną. Jest to oficjalna gazeta Autonomii Palestyńskiej. Jest to autoryzowany głos rządzącego reżimu Mahmouda Abbasa.

Zwróć również uwagę, że przedmiotowe artykuły nie zostały napisane przez nieznanych, jednorazowych, niepotwierdzonych freelancerów. Zostały napisane przez dwóch stałych publicystów gazety, Omara Hilmi Al-Ghoul i Muwaffaq Matara. Liczba szalonych fabrykacji, które Al-Ghoul i Matar zdołali wcisnąć w swoje artykuły, zapiera dech w piersiach.

Kłamstwo nr 1 : Najpierw spójrzmy na Al-Ghoul. Zaczął od stwierdzenia, że ​​„początkiem” „kradzieży Palestyny” była „konferencja Campbell-Bannerman” z 1907 r. Konferencja przywódców Wielkiej Brytanii i premierów niektórych brytyjskich kolonii dyskutowała nad nazwaniem tych terytoriów „dominium”. „kolonii” i dyskutowano o samostanowieniu w Irlandii i Indiach. Nie miało to nic wspólnego z Palestyną, która znalazła się pod panowaniem brytyjskim dopiero ponad dekadę później.

Kłamstwo nr 2  z Al-Ghoul to jego opis społeczności żydowskiej w przedizraelskiej Palestynie jako „obcego ciała kolonialnego”. Żydzi oczywiście żyją w kraju nieprzerwanie od ponad 3000 lat, podczas gdy Arabowie przybyli z Półwyspu Arabskiego dopiero w VII wieku n.e. Więc kim właściwie są prawdziwi obcokrajowcy?

Kłamstwem nr 3 było jego twierdzenie, że Brytyjczycy „zasadzili” państwo żydowskie „na ziemi narodu palestyńskiego”. Innymi słowy, że Brytyjczycy stworzyli Izrael. W rzeczywistości Brytyjczycy zezwolili na skromną imigrację żydowską w latach dwudziestych XX wieku, a następnie poważnie ograniczyli imigrację i zakup ziemi przez Żydów w latach trzydziestych XX wieku. Czy ktoś pamięta słynną Białą Księgę z 1939 roku? I nie było Palestyńczyków.

Przez cały ten czas władze brytyjskie zezwalały na niekontrolowaną nielegalną imigrację arabską do Palestyny. W 1948 r. Brytyjscy oficerowie poprowadzili arabską inwazję na nowo narodzone państwo Izrael, a brytyjska broń wypełniła arsenały armii arabskiej.

Kłamstwo 4:  Czwarte wielkie kłamstwo Al-Ghoula było tym, które przyciągnęło największą uwagę w zeszłym tygodniu, ponieważ było tak dziwaczne, że nie pojawiło się nawet wcześniej w zwykłych arabskich mediach propagandowych. Powodem, dla którego Brytyjczycy „stworzyli” Izrael, napisał, było to, że Europejczycy chcieli „uregulować rachunki historyczne z Arabami i muzułmanami w odpowiedzi na klęski krzyżowców”.

Dla przypomnienia, te muzułmańskie porażki krzyżowców miały miejsce pod koniec XIII i na początku XIII wieku. Innymi słowy, około 700 lat przed powstaniem Izraela. Po siedmiu stuleciach, jak myślisz, ilu Anglików mogłoby nawet wymienić przywódców, lata lub miejsca wypraw krzyżowych, a tym bardziej nie obchodzi ich na tyle, by chcieć ich pomścić?

Teraz zwracamy się do Matara, gdzie kłamstwo nr 5:  Aby znaleźć prawdę o historycznym tle konfliktu, deklaruje, należy przeczytać książkę Mahmuda Abbasa pt. „Sekretne relacje między nazizmem a syjonizmem”. To tam Abbas twierdzi, że ruch syjonistyczny współpracował z nazistami w zabijaniu Żydów, aby po wojnie zyskać sympatię.

Kłamstwo # 6 śmierdzi Protokołami Mędrców Syjonu. Według Matara „syjonizm ma kontrolę nad narzędziami przywódczymi, pieniędzmi, komunikacją, bezpieczeństwem i wywiadem w dużych państwach i światowych potęgach”.

I wreszcie, mamy kłamstwo nr 7 , które zarówno Al-Ghoul, jak i Matar wykłusili: dziwne twierdzenie, że „wyznawcy religii żydowskiej” to kochający pokój antysyjoniści, którzy zostali „wykorzystani” jako „pionki” przez zły ruch syjonistyczny. Wszyscy z przerażeniem przypominamy sobie, jak Jasir Arafat zwykł promować ten argument, organizując spotkania z przywódcą maleńkiej, fanatycznej antysyjonistycznej sekty „Neturei Karta”. Arafat oświadczyłby, że Neturei Karta była prawdziwym przedstawicielem judaizmu. Nie mógł zrozumieć, dlaczego świat odmówił potraktowania jego szalonych roszczeń poważnie.

Rozsądni, racjonalni ludzie nie traktują poważnie żadnego z tych siedmiu wielkich kłamstw. Jednak nawet gdy wszyscy przyznają, że to wszystko są szalone fantazje i fabrykacje, społeczność międzynarodowa nadal domaga się, aby Izrael zgodził się na ustanowienie na swoim podwórku suwerennego palestyńskiego państwa arabskiego, na czele którego stoją ci urojeni podżegacze nienawiści. To jest prawdziwy problem.

Stephen M. Flatow jest wiceprezesem Religijnych Syjonistów Ameryki , prawnikiem w New Jersey i ojcem Alisy Flatow, która została zamordowana w sponsorowanym przez Iran ataku terrorystycznym w 1995 roku. Jest autorem książki „A Father’s Story : My Fight for Justice with Iranian Terror. ”

Siedem wielkich klamstw palestynskich