Herzl aż nazbyt dobrze rozpoznałby tragiczną fantazję asymilacji.

Przewrotną cechą narodu żydowskiego jest to, że w kółko popełniają jeden konkretny błąd. Są prześladowani. Gorączkowo próbują zasymilować się ze społecznością przyjmującą, wierząc, że zapobiegnie to przyszłym prześladowaniom. Znowu są prześladowani. Znowu gorączkowo się asymilują.

Opublikowanie tego teraz jest szczególnie stosowne ze względu na uderzające podobieństwa między czasami Herzla a teraźniejszością.

Mistrzowskie wprowadzenie Gila Troya do kolekcji zwraca uwagę na złożoność udręczonego życia Herzla. To dźwięczy współczesnym dzwonkiem, nie tylko jeśli chodzi o uporczywość antysemityzmu, ale także o obecne postawy Żydów z diaspory.

Zasymilowany i wyrafinowany Herzl miał ambiwalentny stosunek do swojej żydowskości. Zauroczony dominującą w Europie niemiecką kulturą wysoką, odmówił obrzezania syna, a swoim dzieciom zapalal świeczki na choince.

Żydzi doszli do najwyższych szczebli niemieckiego i austriackiego społeczeństwa politycznego, zawodowego i kulturalnego. Jednak w tym samym czasie Niemcy i Austria stawały się coraz bardziej patologicznie wrogie wobec Żydów.

Herzl znalazł się w ciągłym kryzysie tożsamości – konflikcie między „oświeconym” zeuropeizowanym „ja” a kulturą żydowską, której fundamentalne znaczenie zaczął rozumieć dopiero stopniowo.

Otrząsając się z jednego antysemickiego wstrząsu po drugim, wielokrotnie próbował pogodzić wysoki stopień asymilacji osiągnięty przez europejskich Żydów z faktem, że dla nieżydowskich Europejczyków Żydzi byli niemożliwi do zasymilowania.

W 1895 r. był zdruzgotany skazaniem w Paryżu żydowskiego oficera kpt. Alfreda Dreyfusa pod sfabrykowanym zarzutem zdrady, z głęboką nienawiścią do Żydów wobec Francuzów, która została ujawniona . W tym roku jeszcze bardziej zdenerwował go wybór zaciekłego antysemity Karla Luegera na burmistrza Wiednia – miasta opisanego przez Amosa Elona w jego książce The Pity of It All jako kulturowo zdominowanego przez Żydów.

Zdając sobie sprawę po aferze Dreyfusa, że ​​Żydzi nigdy nie będą bezpieczni poza ich własną ojczyzną, myślenie Herzla pozostało jednak ukształtowane przez jego asymilacyjny sposób myślenia. Jak pisze Elon, myślał, że miejsce na nową żydowską siedzibę narodową wybierze komitet racjonalnych i naukowych geografów i ekonomistów, i że będzie to wielokulturowe, wielojęzyczne państwo, takie jak Szwajcaria.

Echa tego wszystkiego są dziś nie do pomylenia. W Wielkiej Brytanii i Ameryce antysemityzm osiągnął rekordowy poziom. Jednak ich społeczności żydowskie chowają głowy w piasek lub całkowicie odwracają wzrok.

W Ameryce większość Żydów przyjęła uniwersalizm i intersekcjonalność. Chociaż ideologie te są sprzeczne z natury szczególnymi wartościami judaizmu i w rezultacie podsycają antysemityzm i antysyjonizm, “postępowi” amerykańscy Żydzi wmawiają sobie, że reprezentują wartości żydowskie.

Od kilku dni trwa wrzawa nad tym, że były prezydent Donald Trump gościł przy swoim stole dwóch głębokich antysemitów: rapera Ye oraz białego supremacjonistę i negacjonistę Holokaustu Nicka Fuentesa. Taka krytyka Trumpa za pomoc w legitymizacji antysemitów, nie tylko poprzez brak potępienia ich i przyznania się do wielkości swojego błędu, jest całkowicie uzasadniona.

Ale postępowi Żydzi, którzy cieszą się z zachowania Trumpa, sami sprzyjali promocji antysemityzmu. W szczególności, nie potępili “Squad” kongresmenek nienawidzących Żydów.

Ye czerpie z ideologii lidera Narodu Islamu Louisa Farrakhana, który spędził dekady szkalując Żydów jako “satanistów”. Jednak były prezydent Barack Obama wcześniej pomagał w organizacji Farrakhana, były prezydent Bill Clinton dzielił z nim scenę i uśmiechnięty uścisk dłoni, a demokratyczny establishment milczał na temat jego szkalowania Żydów.

W Wielkiej Brytanii lider Partii Pracy Sir Keir Starmer zadał sobie wiele trudu by zademonstrować swoje zaangażowanie w pozbycie się z partii antysemitów, którzy otwarcie ją infekowali pod rządami poprzedniego lidera twardej lewicy Jeremy’ego Corbyna.

Jednak Starmer wcześniej prowadził energiczną kampanię na rzecz Corbyna, aby został premierem. Obecna zastępczyni Starmera, Angela Rayner, była czołową akolitką Corbyna. Jego rzeczniczka ds. zagranicznych, Lisa Nandy – która stwierdziła, że jest syjonistką – obiecała w przeszłości sprzeciwić się temu, co nazwała “nielegalną okupacją Palestyny” i “blokadą Gazy”, a także poparła “prawo powrotu” palestyńskich Arabów.

Starmer był niezwykle ostrożny, aby nacisnąć wszystkie właściwe przyciski w swojej ofensywie uroku, aby uspokoić brytyjską społeczność żydowską. To zadziałało. “Postępowi” brytyjscy Żydzi myślą teraz, że bezpiecznie jest ponownie głosować na Labour.

Jest to myślenie życzeniowe. Antysyjonizm i antysemityzm wciąż przewijają się przez lewicę.

W tym tygodniu dziennikarz John Ware odniósł trzecie zwycięstwo w sądzie w sprawie o zniesławienie. Pozwał on Partię Pracy i pewne osoby, które fałszywie twierdziły, że w swoim programie “Panorama” BBC z 2019 roku “Is Labour Antisemitic?”, Ware świadomie wyolbrzymił skalę antysemityzmu w Partii Pracy Corbyna.

W sprawie z tego tygodnia Ware pozwał emerytowanego producenta telewizyjnego Paddy’ego Frencha.

Wśród zwolenników Frencha byli m.in. twardo-lewicowy reżyser Ken Loach i Roger Waters, współzałożyciel Pink Floyd, który był głównym wsparciem finansowym Frencha. Waters, który ma długą listę antysemickich uwag, stwierdził, że Ware był “całkowicie kontrolowany przez oligarchów … kupiony i opłacony”.

Wręcz przeciwnie – stanowisko Ware’a było heroiczne, zwłaszcza, że działał sam i bez wsparcia finansowego ze strony BBC czy kogokolwiek innego. Pomimo rekordowego odszkodowania w wysokości £90,000 przyznanego mu w tym tygodniu, Ware ryzykuje, że zostanie mocno bez pieniędzy, jeśli French nie będzie w stanie zapłacić, ze względu na wysokie koszty sprawy.

Zwycięstwo Ware’a nie powstrzyma ani Frencha, ani Watersa – z 550 000 zwolenników rockera na Twitterze – przed rozpowszechnianiem w mediach społecznościowych złośliwych kłamstw na temat Izraela i “światowego spisku syjonistycznego”.

Zarówno w Wielkiej Brytanii, jak iw Ameryce społeczność żydowska szuka sposobów na zaprzeczenie tej rzeczywistości w swoim wszechogarniającym niepokoju, by dopasować się do dominującej struktury władzy. Aby udawać, że nie różnią się od wszystkich innych, wmawiają sobie, że nie ma żadnych barier między nimi a nieżydowskimi Brytyjczykami czy Amerykanami.

W podobnym duchu Herzl i społeczności żydowskie w Niemczech i Wiedniu próbowały pozbyć się cech, które ich wyróżniały, wmawiając sobie, że asymilacja uczyniła ich tak samo Niemcami lub Austriakami jak wszyscy inni. Taka akceptacja nie była wtedy prawdziwa i nie jest prawdziwa teraz. Żydzi są w diasporze na przyzwoleniu.

W zeszłym miesiącu izraelski Komitet ds. Imigracji, Absorpcji i Diaspory omawiał raport opublikowany przez londyński Institute for Jewish Policy Research. Pokazało, że w latach 1970-2020 Europa straciła 59% swojej populacji żydowskiej w wyniku antysemityzmu, upadku społeczności żydowskich i asymilacji.

Przewodniczący komitetu, David Bitan, powiedział: „W Europie Żydzi są zmuszani do ukrywania cech żydowskich. Boją się chodzić po ulicach w jarmułkach, a synagogi są strzeżone przez lokalną policję”.

Dr Dov Maimon z Jewish People Policy Institute powiedział: „Nie ma pozytywnego scenariusza dla europejskiego żydostwa ze względu na upadek gospodarczy i wzrost islamizacji”. Jednak ponad 80% europejskich Żydów nawet nie myśli o wyjeździe.

Antysemityzm może być bardziej rozpowszechniony i brutalny w Europie kontynentalnej niż w Ameryce i Wielkiej Brytanii, ale te same złowrogie tendencje są tam aż nazbyt oczywiste. Oczywiste, to znaczy dla tych, którzy mają oczy do patrzenia.

Gdyby Herzl był dzisiaj w pobliżu, z pewnością podziwiałby zdumiewającą siłę i wigor państwa Izrael; ale z pewnością żałowałby, że dla „zasymilowanych” Żydów z diaspory niewiele się zmieniło.

Żydzi z diaspory wciąż popełniają ten sam błąd