Z nazistowskich Niemiec uciekli na początku lat trzydziestych XX wieku, kiedy Hitler doszedł do władzy. Do Europy wrócili w roli szpiegów, jako członkowie elitarnej grupy Armii USA. Nazywali się Ritchie Boys (chłopcy z Ritchie) i stanowili największą tajną broń Stanów Zjednoczonych w dążeniu do pokonania Hitlera. Młodzi Żydzi swoje zadanie wykonali perfekcyjnie, by zaraz potem dołączyć w Norymberdze do zespołu przesłuchującego nazistowskich jeńców wojennych.
- W Camp Ritchie znaleźli się wyłącznie Żydzi urodzeni w Niemczech, młodzi antyfaszyści znajdujący schronienie w USA.
- Choć byli członkami Armii Stanów Zjednoczonych, ćwiczyli w mundurach niemieckich. Szkolono ich w działalności wywiadowczej, sabotażowej, dywersyjnej.
- Zobowiązali się do zachowania tajemnicy dotyczącej szkolenia w Camp Ritchie. Milczeli przez długie lata.
Camp Ritchie był pierwszą w historii wojsk Stanów Zjednoczonych scentralizowaną placówką służącą do szkolenia wywiadu wojskowego. Oddział tworzył elitarny zespół składający się z blisko 2 tys. (niektóre źródła podają, iż około 10 tysięcy) Żydów urodzonych w Niemczech, którzy w tajnym obozie uczyli się specjalnych technik wywiadu oraz dezinformacji i demoralizacji nieprzyjaciela. Uznawani są za bohaterów, którzy realnie przyczynili się do wygrania II wojny światowej.
Wielu z nich żyje do dziś. W najnowszej książce “Sons and Soldiers. The Untold Story of the Jews Who Escaped the Nazis and Returned with the U.S. Army to Fight Hitler” autorstwa Bruce’a Hendersona, opowiadają swoją historię. Nie mogli zrobić tego wcześniej, bowiem przez wiele lat po zakończeniu wojny, jako członkom wywiadu wojskowego, zabroniono im rozmawiać o szkoleniu wojennym i odbytej w USA służbie. Nigdy nie rozmawiali ze sobą w swoim ojczystym języku. Zmieniali niemieckie lub żydowskie imiona, zniszczyli pamiątki z przeszłości, fotografie i listy, wymazali z pamięci stare adresy. Każdemu z osobna stworzono przeszłość, przygotowano nową historię. Wszystko na wypadek, gdyby wpadli w ręce nazistów.
Zdesperowani uciekinierzy
Blisko 8 tys. niemieckich i austriackich Żydów przed II wojną światową wyemigrowało do Ameryki. Uciekali, od kiedy w 1933 r. Hitler objął władzę. Nie było to jednak proste. Zgodnie z ówczesnymi nazistowskimi przepisami dotyczącymi Żydów, rodzinę i kraj mogło opuścić tylko jedno dziecko w wieku poniżej szesnastu lat. Z drugiej strony ci, którzy przyjeżdżali do Stanów Zjednoczonych, potrzebowali wsparcia kogoś na miejscu i poświadczenia stwierdzającego, że jest w stanie pomóc uciekinierowi.
Kolejna fala emigracji pojawiła się po “nocy kryształowej”, czyli pogromach żydowskich, które miały miejsce w nocy z 9 na 10 listopada 1938 w większych miastach niemieckich i austriackich. Zniszczono wtedy 7,5 tysiąca firm żydowskich, głównie sklepów i zakładów usługowych, spalono 171 synagog, zamordowano 91 Żydów, odnotowano liczne przypadki gwałtów. Do obozów koncentracyjnych wywieziono 26 tysięcy osób.
Calosc
Przyslal Janusz B
Kategorie: Uncategorized
