Jerzy Klechta

Marian Turski osiągnął Olimp. O Jego wystąpieniu na uroczystościach  z okazji 75 lecia wyzwolenia obozu hitlerowskiego Auschwitz – Birkenau mówi, pisze chyba cały świat. Choć nie zabrakło głosów – powiem otwarcie – podłych , nie ma jednak co wdawać się w polemikę z nieludzkimi idiotami , ktokolwiek w tym gronie by się nie znalazł. Sam ich widok napawa obrzydzeniem.

Pan Turski przemawiał jak starożytny mędrzec, uczeń Sokratesa. Jego mowa poruszyła każdego, kto ma serce. Jeśli łzy – słuchając Jego mowy nie płynęły – to dlatego, że przy całym dramatyzmie  słowa Mówcy ukazywały i ogrom cierpienia, tych , którzy znaleźli się w obozie, i siłę, pragnienie  przetrwania w obozie śmierci.  Marian Turski idąc przez swoje życie dał, daje przebogate świadectwo, że mądrość i siła ducha zawsze zwyciężają. Nawet wówczas, gdy jest zdeptane przez morderców. Jego wystąpienie przeszło wszelkie oczekiwania: jak można żyć tak bogato i pięknie z ciężarem nieludzkiej gehenny.

Pan Marian, wielki Marian Turski przeszedł dwa Marsze Śmierci, ważył wtedy 32 kilogramy. Gdy patrzę na Niego – a obaj jesteśmy melomanami – i gdy kłaniam się Mu w Filharmonii Narodowej w Warszawie mam przeczucie, że widzę mocarza. Mocarza ducha!

Trudno jest przejść obojętnie wobec tych głosów, które padają z różnych ław, z różnych z foteli i medialnych „szmat”. Dla nich nie ma usprawiedliwienia. Jest tylko pogarda.

Jerzy Klechta