Kraje, które teraz mówią, że jest gangsterem i zagrożeniem i trzeba go powstrzymać, do niedawna podlizywały się mu i próbowały wykorzystać „stan mafijny”, który stworzył, aby się wzbogacić.

Na Bliskim Wschodzie, gdzie dwa wstrząsy ziemi w tym tygodniu wstrząsnęły północnym Izraelem i zabrzmiały złowieszczym ostrzeżeniem przed poważnym trzęsieniem ziemi w najbliższej przyszłości, geopolityczne płyty tektoniczne również nadal zmieniają się w zaskakujący sposób.

Nagranie wideo z Egyptian Petroleum Show w Kairze pokazuje prezydenta Egiptu Abdel Fattah el-Sisi, który przechadza się przez salę, by powitać izraelską minister energetyki Karine Elharrar, która porusza się na wózku inwalidzkim. Z uśmiechami i łaskawymi gestami w kierunku serca, el-Sisi powiedział Izraelowi, że cieszy się, że przybyła i zaprosił ją do powrotu.

Pomimo czterdziestu lat pokoju między Egiptem a Izraelem większość Egipcjan wciąż odrzuca wszelkie kroki w kierunku normalizacji. Tak więc wzruszający i bardzo celowy gest publiczny el-Sisi wywołał w Izraelu zbiorowe westchnienie.

Mniej więcej w tym samym czasie izraelski premier Naftali Bennett spotkał się z najgorętszym możliwym przyjęciem w Bahrajnie, gdzie spotkał się z premierem, księciem Salmanem bin Hamad Al Khalifa.

Bahrajn będzie teraz gościł izraelskiego oficera wojskowego w ramach sojuszu regionalnego. Będzie to pierwszy raz, kiedy izraelski oficer zostanie wysłany do kraju Zatoki Perskiej. Te wydarzenia są wynikiem historycznych porozumień Abrahama ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, które zmieniają oblicze Bliskiego Wschodu.

Tymczasem Mansour Abbas, przywódca islamistycznej partii Ra’am, której czterech członków jest częścią izraelskiej koalicji rządzącej, wyjątkowo zakwestionował trujące twierdzenie Amnesty International, że Izrael jest winny apartheidu.

Powiedział dla Washington Institute for Near East Policy: „Nie nazwałbym tego apartheidem. Wolę opisywać rzeczywistość w obiektywny sposób. Jeśli istnieje dyskryminacja w określonej dziedzinie, wtedy powiemy, że istnieje dyskryminacja w tej konkretnej dziedzinie”.

Wtórował mu arabsko-izraelski minister spraw regionalnych Issawi Frej, który powiedział: „Izrael ma wiele problemów, które należy rozwiązać, w ramach zielonej linii, a zwłaszcza na terytoriach okupowanych, ale Izrael nie jest państwem apartheidu”.

Mówienie prawdy o Izraelu wymaga od arabskich polityków ogromnej odwagi. Abbas, który stwierdził również, że Izrael „narodził się jako państwo żydowskie i tak pozostanie”, otrzymuje całodobową ochronę.

Jego odrzucenie groteskowego oszczerstwa Amnesty jest jednak dezorientujące. W końcu jest islamistą, podobno zwolennikiem najbardziej ekstremistycznej formy islamu i dżihadu, czyli świętej wojny. Czy teraz zaakceptował rzeczywistość, czy też rzeczywiście jest śmiertelnym wrogiem, grającym w długą i mądrą grę?

To samo pytanie dotyczy nie tylko państw Zatoki Perskiej, ale także przywódcy, który obecnie dręczy Zachód swoimi działaniami: prezydenta Rosji Władimira Putina. Zamieszanie wokół tego, co właściwie Putin knuje w sprawie Ukrainy, potęguje zamieszanie na Zachodzie co do samego Putina.

Niezależnie od tego, czy gromadzenie się rosyjskich oddziałów i ćwiczenia wojskowe w pobliżu granicy z Ukrainą są zwiastunem inwazji, manipulacyjną strategią wywierania nacisku w celu podzielenia Zachodu, czy też manewrem mającym na celu zastraszenie Ukrainy, by podporządkowała się dyktatowi Putina, ten kryzys jest spowodowany jego działaniami.

A jednak w swojej odpowiedzi Zachód wykazuje niepewność i głębokie niespójności – nie tylko w odniesieniu do działań militarnych, ale także tego, czy uważać Putina za śmiertelnego wroga, czy też za niezrozumianego rosyjskiego patriotę, a nawet za możliwego sojusznika.

Jak zawsze, są tacy, którzy odwracają ofiarę i agresora, aby obwiniać Zachód. Ci ludzie obwiniają NATO o ekspansję na Wschód – ignorując kluczowy fakt, że NATO jest sojuszem czysto defensywnym i dąży jedynie do obrony państw graniczących z Rosją przed jej agresją.

Ale niejasności Zachodu rozciągają się szerzej niż wśród tych zwykłych podejrzanych. Kraje, które teraz twierdzą, że Putin jest gangsterem i zagrożeniem, i że należy go powstrzymać, do niedawna podlizywały się mu i próbowały wykorzystać „państwo mafijne”, które stworzył, aby się wzbogacić.

W szczególności Londyn stał się znany jako „Londongrad”, globalne centrum prania pieniędzy dla skorumpowanych aktywów Putina i innych rosyjskich oligarchów.

W 2018 r. raport brytyjskiej komisji spraw zagranicznych stwierdził, że Londyn jest „pralnią” tych aktywów, które „wspierają kampanię prezydenta Putina mającą na celu obalenie międzynarodowego systemu opartego na zasadach, osłabienie naszych sojuszników i erozję wzajemnie wzmacniających się sieci międzynarodowych które wspierają politykę zagraniczną Wielkiej Brytanii”.

Jednak rząd brytyjski przymknął oko. Po upadku Związku Radzieckiego zakładano, że Rosja nie jest już zagrożeniem, ponieważ chciała tylko zarabiać pieniądze, jak wszyscy inni. Zakładał, że Putin jest pragmatycznym przywódcą, z którym Wielka Brytania może robić dochodowy interes.

Chociaż brytyjski rząd grozi obecnie zablokowaniem rosyjskim firmom pozyskiwania kapitału w Londynie i, jak powiedział premier Boris Johnson, „odsłonięciem fasady rosyjskich holdingów majątkowych”, wydaje się mało prawdopodobne, by rzeczywiście wyciągnął wtyczkę z takich znaczący wkład brudnych rosyjskich pieniędzy do PKB Wielkiej Brytanii.

Inni na Zachodzie wpadli w tę samą pułapkę, wierząc, że układ z Putinem leży w interesie ich własnego kraju. W ten sposób Niemcy zgodziły się na Nord Stream, gazociąg przez Morze Bałtyckie, który z kolei został poparty przez prezydenta USA Joe Bidena – dopóki rosyjska agresja nie ujawniła nawet Bidenowi, że gazociąg umożliwił Putinowi uzycie jako broni dostawy gazu przeciwko Zachodowi.

Rosja była również postrzegana jako bastion przeciwko Chinom. Ale Putin zawarł strategiczny sojusz z prezydentem Chin Xi Jinpingiem, obydwaj zdecydowali, że kulturowo rozdarta Ameryka pod rządami chwiejnego prezydenta jest teraz zepsuta, nieprzygotowana na zrobienie tego, co trzeba, aby oprzeć się ich agresji.

Innymi słowy, wróg mojego wroga może nie być moim przyjacielem, ale nadal może być moim wrogiem. Ale ci, którzy desperacko chcą uwierzyć, że miecze można zamienić w plogi, wpadają w pułapkę myślenia życzeniowego.

Dlatego Zachód jest regularnie oszukiwany przez reżimy, które są z natury znacznie słabsze od złego zarządzania gospodarczego i korupcji, takie jak Rosja czy Iran.

Ich siła tkwi w dwóch rzeczach: podczas gdy postrzegają państwa zachodnie nie są już gotowe do walki i śmierci za swój kraj i jego kulturę, Rosja i Iran – napędzane nacjonalizmem lub fanatyzmem religijnym – w dużej mierze są.

Tak samo jest z Izraelem, który wie, co reprezentuje, rozpoznaje swoich wrogów i zachowuje się tak, jakby wojna była tuż za rogiem – co niestety tak często się zdarza.

Ale nawet twardo ugotowany Izrael chwiał się, pod śmiertelnymi konsekwencjami. Podczas procesu w Oslo pozwoliła sobie uwierzyć, że przywódca palestyńskich Arabów Jaser Arafat porzucił terroryzm na rzecz pokoju, przyjął „rozwiązanie dwupaństwowe” i położył kres długiemu koszmarowi niekończącej się wojny.

Ta śmiertelna błędna kalkulacja nie tylko doprowadziła do drugiej intifady i morderstwa ponad 1300 Izraelczyków. Oznaczało to również, że Izrael wydawał się pogodzić z fałszem Arabów palestyńskich, że był to spór o granice lądowe, a nie wojna przeciwko samemu jego istnieniu.

Z powodu tego zagrożenia Izrael zawsze był zmuszany do sojuszu z nieprzyjemnymi rządami, których wsparcie jest kluczowe dla obrony Izraela. Trzyma się za nos i robi te interesy, ponieważ kieruje nim przede wszystkim potrzeba przetrwania.

W przeciwieństwie do tego Zachód nie może już dłużej zgodzić się sam w sobie, po co konkretnie warto przeżyć . Dlatego Putin nie będzie ostatnim, który będzie krążył wokół niego, gdy słabo macha rękami.

Melanie Phillips, brytyjska dziennikarka, prezenterka i pisarka

Śmiertelne błędy w obliczeniach Władimira Putina

Przetlumaczyl Sir Google Translate