.–Wiersze, piosenki i opowiadania zbieram od czasów szkolnych. Wyszperane z najbardziej zapomnianych zakamarków opuszczonych strychów oraz zakurzonych bibliotecznych półek, znalezione przypadkowo w starych czasopismach i książkach… Wpisywane mozolnie do zeszytów aż do 1996 roku, kiedy to postanowiłem „wrzucić” je do Internetu. Tak powstała strona „Listów z krainy snów…” (www.wiersze.co). Niech ponownie ożyją i będą źródłem nadziei i siły dla innych

Książki

Chciałbym polecić Wam lekturę kilku książek. Pierwsza z nich to “Zapach szminki” Zofii Kucówny (Wyd. Zysk i S-ka, 2010). Oto fragment wspomnień autorki:

“Grałam w pewnej bajce w “Teatrze Młodego Widza” w Krakowie. To były moje początki. Któregoś dnia oznajmiono nam, że na widowni będziemy mieli niewidome dzieci, więc proszeni jesteśmy o bardzo wyraźne, dbałe mówienie. Byliśmy przyzwyczajeni do dziecinnego hałasu w trakcie przedstawienia. Do trzaskania fotelami, do przesiadania się, wiercenia… A tu cisza jak makiem zasiał. Jakby nikogo nie było na sali. Główki pospuszczane w dół, ramiona uniesione do góry, na niektórych kolanach pluszowe misie lub lalki. I tak przez cały spektakl. I tylko drgania powietrza poruszonego dziecinnymi emocjami, jakiś prąd przebiegający między nimi a nami. Braw na zakończenie też nie było. Dzieciaki pozsuwały się z krzeseł i wielką, zlepioną gromadą wtarabaniły się za kulisy, przyprowadzone przez opiekunów, żeby nas “zobaczyć” z bliska. Małe rączki chodziły po naszych twarzach, włosach, rękach, kostiumach. Staliśmy zamurowani. Tak cisi, jak one przed chwilą, natomiast dzieci rozćwierkały się. Szczęśliwe, radosne, podniecone. Jedna z dziewczynek powiedziała:

– Było tak pięknie, że zapomniałam o siku.

To była jedna z najpiękniejszych recenzji w moim życiu.”

Zofia Kucówna (ur. 12 maja 1933 w Warszawie) jest polską aktorką teatralną i filmową, pedagogiem i pisarką. W 1955 roku ukończyła studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, gdzie studiowała na roku między innymi z Jerzym Grotowskim i Aliną Obidniak. 26 listopada tego roku zadebiutowała w krakowskim Teatrze Młodego Widza w widowisku „Ballady i romanse”, według Adama Mickiewicza, w reżyserii Haliny Gallowej. Do jej najważniejszych ról teatralnych należały Nora w “Domu lalki” Henryka Ibsena (1958), Panna Młoda w “Weselu” Stanisława Wyspiańskiego (1963), Sonia w “Zbrodni i karze” według Fiodora Dostojewskiego (1964), Pani Wąsowska w “Panu Wokulskim” według „Lalki” Bolesława Prusa (1967), królowa Gertruda w “Hamlecie” Shakespeare’a z Danielem Olbrychskim w roli tytułowej (1970), Lady Makbet w “Makbecie” (1972), Fedra w “Fedrze” Racine’a (1977) oraz Jean Horton w “Kwartecie” Harwooda (2000). W 1959 roku zaczęła współpracę z Teatrem Telewizji, w którym zagrała kilkadziesiąt ról. Pracowała również jako pedagog, wykładała wiersz na Wydziale Aktorskim Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Wydała kilka poczytnych książek biograficzno-wspomnieniowych: „Zatrzymać czas” (1990), „Zdarzenia potoczne” (1993), „Zapach szminki” (2000), „Szara godzina” (2012) oraz zbiór felietonów „Opowieści moje” (2000). Przez wiele lat angażowała się w działalność Związku Artystów Scen Polskich, zwłaszcza na rzecz Domu Aktora w Skolimowie. Jej pierwszym mężem był Jan Mayzel. W latach 1976–1989 była żoną Adama Hanuszkiewicza.

Druga z książek to “Polskie korzenie Izraela” Łukasza Sroki i Mateusza Sroki (Wyd. Austeria, 2021). W recenzji do tej publikacji prof. Antony Polonsky napisał:

“Jest to obszerne studium powstałe na bazie rozległych badań przeprowadzonych przez dwóch uznanych ekspertów, dotyczące kluczowego aspektu historii syjonizmu i powstania Państwa Izraela. Opiera się nie tylko na gruntownej i obszernej znajomości materiału wtórnego, w tym wielu pamiętników i prasy polsko-żydowskiej w Izraelu, ale także na materiałach pierwotnych, pozyskanych z wielu archiwów. Autorzy wykonali kwerendy w licznych placówkach na terenie Polski, Izraela, Ukrainy i Austrii. Kolejną ważną cechą książki jest szerokie wykorzystanie źródeł literackich, przede wszystkim poezji, które nadają tej historycznej analizie istotny dodatkowy wymiar. Książka, napisana w bardzo przystępnym stylu, jest lekturą niezbędną dla wszystkich zainteresowanych współczesną historią Żydów, stosunkami polsko-izraelskimi i polsko-żydowskimi.”

Artykuły

Co piąty obywatel UE jest zagrożony ubóstwem. Polska radzi sobie coraz lepiej, ale…

Wiecej TUTAJ

Do 2050 r. ponad 143 mln ludzi będzie się chciało dostać do krajów, gdzie będzie woda. “Wojny są nieuniknione”

Wiecej TUTAJ

Alexander von Humboldt – Jak niemiecki arystokrata zmienił nasze myślenie o przyrodzie

Wiecej TUTAJ

Władysław Bartoszewski: wzięli go za Żyda, kazali sprzątać ulicę

Wiecej TUTAJ

Kazimierz Leski – polski James Bond

Wiecej TUTAJ

Armia była schowana w koniu jako podpucha. Wpadki maturzystów na egzaminie z polskiego

Wiecej TUTAJ

Piosenki

Nie tak często się zdarza, że cover (nowa aranżacja istniejącego utworu muzycznego, wykonywana przez artystę, który nie jest jego pierwotnym twórcą), przewyższa oryginał. Dlatego chciałbym Wam przedstawić kilka przykładów piosenek, które są takimi udanymi coverami i towarzyszą mi często w czasie treningów biegowych.

Kelly Hansen – “I Wanna Know What Love Is”

Disturbed – “The Sound Of Silence”

Pentatonix – “Hallelujah”

Film

Są wakacje, więc dzisiaj coś lżejszego. “Prezent od Tiffany’ego” to lekka komedia romantyczna z 2022 roku. Życie, podobnie jak miłość, jest pełne niespodzianek i nieoczekiwanych prezentów. Pierścionek zaręczynowy, przeznaczony dla innej kobiety, na zawsze odmieni życie bohaterki…

Zwiastun filmu:

Dla bardziej wymagających polecam dramat “Tajemnice Joan” z 2018 roku, ze świetnymi rolami: Judi Dench (nagrodzonej Oscarem za “Zakochanego Szekspira”), Sophie Cookson, Stephena Campbella Moore’a i Toma Hughesa. 

Jest rok 2000, przedmieścia Londynu. Spokojne życie starszej pani, Joan Stanley, przyjmuje nieoczekiwany obrót, kiedy zostaje aresztowana przez MI5 i oskarżona o szpiegostwo na rzecz komunistycznej Rosji. Rok 1938. Młoda Joan (Sophie Cookson) studiuje fizykę w Cambridge. Nieśmiała i łatwowierna dziewczyna szybko daje się uwieść uroczemu i tajemniczemu Leo (Tom Hughes), który wkrótce staje się jej przewodnikiem po obcym, ale intrygującym świecie ideologii komunistycznej. Romantyczna idylla trwa aż do momentu wybuchu II wojny światowej. Joan pracuje w ośrodku badań nad bombą atomową, gdy Leo prosi ją o przekazanie Rosjanom ściśle tajnych akt. Joan dowiaduje się, że jest tylko narzędziem w rękach ukochanego i sama musi wybrać pomiędzy miłością i zdradą swojego kraju a bliskimi i ich ocaleniem…

Zwiastun:

Komentarze

Ostatnio moją ulubioną lekturą (poza publikacjami z prasy codziennej i książkami) stały się komentarze, dopisywane pod doniesieniami i artykułami w Internecie. Oto jeden z nich:

“Właśnie jakiś sfrustrowany Erytrejczyk zabił 14-latkę, która szła do szkoły. Rzecz działa się w Nadrenii-Westfalii. Właśnie w Austrii zapadły wyroki dla Afgańczyków za zabicie i zgwałcenie 13-latki. Groby dziewcząt i młodych kobiet, zabitych przez “szukających opieki” są już na każdym cmentarzu w Niemczech, zresztą, nie tylko kobiet. To co, wpuszczajmy ich dalej? Inna rzecz, że jeżeli nadal tak będą szastać pomocą socjalną, to za chwilę nastąpi wymiana ludności. Niemcy wieją gdzie się da, dotyczy to oczywiście tych najbardziej wykształconych. Proszę zobaczyć, ilu już wyjechało do Australii, USA czy Kanady. Także emeryci wieją, gdzie się da, ci biedniejsi do Bułgarii i Rumunii, ci zasobniejsi do Portugalii i na Maderę. My jesteśmy tymi, co zwiali do Portugalii. A wszystko dlatego, że w Niemczech już strach było jeździć metrem i autobusem, zwłaszcza w godzinach wieczornych. Teraz mamy spokój i tylko jeden problem: ciągle płacimy podatki w Niemczech, a one idą na utrzymanie tej nielegalnej bandy, która nas wywaliła z Niemiec.”

Bieganie

Po lekturze wstrząsających doniesień z Ukrainy, Francji, Niemiec i innych państw, odreagowuję i wskakuję na bieżnię w domu (następny bieg w terenie to dopiero Bieg Powstania Warszawskiego pod koniec lipca). Pokonując kilometry na tym cudownym urządzeniu udało mi się właśnie zdobyć zdalnie medal w kolejnym biegu – “Great Barrier Reef”. Ukończenie 160 km trasy wzdłuż północno-wschodnich wybrzeży Australii zajęło mi cztery tygodnie. Wielka Rafa Koralowa to największa na Ziemi pojedyncza struktura wytworzona przez organizmy żywe, widoczna z kosmosu jako biała smuga na tle błękitnego oceanu. Rafa znana była Aborygenom, a przez Europejczyków została odkryta 11 czerwca 1770 roku, kiedy brytyjski żeglarz James Cook (1728–1779) na okręcie “Endeavour” przypłynął do Australii podczas swojej pierwszej wyprawy na południe. W 1975 roku utworzono Park Morski Wielkiej Rafy Koralowej, a w 1981 roku Wielka Rafa Koralowa została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Rafa powstała z nagromadzenia się szkieletów wapiennych organizmów rafotwórczych, przede wszystkim koralowców. W wodach rafy żyje ok. 600 gatunków koralowców, 1625 gatunków ryb, 3000 gatunków mięczaków, 630 gatunków szkarłupni, 6 gatunków żółwi morskich, 30 gatunków wielorybów i delfinów, 133 gatunków rekinów i mant oraz 14 gatunków węży morskich. Na pamiątkę pozostał mi piękny medal i… wielka chęć odwiedzenia Australii.

Na koniec cytat znaleziony w Internecie:

“Czasami może Ci się wydawać, że nie masz nikogo, kto by na Ciebie zawsze czekał. Ale wiesz, kto jednak czeka mimo wszystko? Pranie. Pranie czeka na Ciebie zawsze.”

Przy tej okazji przypomniała mi się inna anegdota:

Jak mężczyźni sortują pranie?

– Na “brudne” oraz “brudne, ale jeszcze można założyć”.

Miłych snów… 😊

Jarek Kosiaty

Listy z krainy snów – http://www.wiersze.co

Wszystkie wpisy Jarka TUTAJ