Eliza Segiet – absolwentka studiów magisterskich Wydziału Filozofii, autorka siedmiu tomów wierszy, monodramu, farsy i mikropowieści. Jej teksty można znaleźć w licznych antologiach, zarówno w Polsce, jak i na świecie. Członek Stowarzyszenia Autorów Polskich oraz World Nations Writers Union.Laureatka Międzynarodowej Publikacji Roku (2017 r., 2018 r.) w Spillwords Press (USA) oraz Nagrody Literackiej Złota Róża im. Jarosława Zielińskiego (za tom Magnetyczni) w 2018 r. Dwukrotnie jej wiersze (2018 r., 2019 r.) zostały wybrane jako jedne ze 100 najlepszych wierszy roku  w International Poetry Press Publications (Kanada).

Było tak samo

Nie będzie już domu,
dymu z komina.
Nie będzie jutra.
Zmurszałe belki
nie wytrzymują naporu czasu.
W przechylonym domu 
zgarbiona kobieta
– czeka.

Jest tak, jak było kiedyś,
tam za domem płynie rzeka.
Tylko teraz
dzieci nie mają czasu patrzeć na starość.

Czas zabrał młodość
– jak noc zabiera wieczór.

Nie ma już dymu w kominie,
nie ma komina,
a tam za domem
wciąż płynie rzeka.

Taniec 

Jej oczy mówiły, że
chce tańczyć,
bawić się, szaleć.

Być może
zazdrościła innym –
roztańczonych nóg.

Spowita niemocą –
płakała.

Nikt nie widział jej łez,
nikt nie widział, że
jak inni
łaknie życia.

Może nie chciał zobaczyć?

Wszystkie wpisy Elizy TUTAJ