Nadeslal Ludwik Lewin

MOJA WYSOCE WYRAFINOWANA PRZYJEMNOŚĆ

Próbowałem Château Haut Monplaisir, z Cahors – wina wyprodukowanego przez małżeństwo Cathy i Daniela Fournié. Było bardzo ciemne, niemal czarne – to cecha szczepu malbec. By mieć prawo do apelacji, wina z Cahors zawierać muszą co najmniej 70% tych winogron, ale tamtejsi winiarze coraz częściej rezygnują z kupażu (z merlot lub tannat), na rzecz sztandarowej odmiany, której czerń chwalą po angielsku, jako „black malbec”.

Z tej czerni płynęły świeże zapachy, wśród których wybijał się mentol w leciutkiej woalce wanilii, a spoza niej wyzierały wiśnie i śliwki. W ustach wyraźna bardzo lukrecja – to kolejna cecha wyróżniająca malbec – układała się w harmonijny akord z mocnymi, ale dzięki krągłości, łagodnymi garbnikami. Świeżości aromatów odpowiadała świeżość na podniebieniu, wynikająca z delikatnej kwasowości. Dumni są z niej winiarze z Cahors i twierdzą, że uzyskuje się ją tylko w ich regionie, a brak jej winom z Argentyny (największy producent win malbec). Długi finisz przedłużał przyjemność degustacji. A dopełniało ją to, że była to butelka „tradition” – najtańsza spośród wyrobów państwa Fournié, którzy proponują jeszcze „prestige” oraz „pur plaisir”.  Wszystkie wspaniale nadają się do mięs duszonych i pieczeni, jak i do kaczki oraz gęsi. „Mon plaisir” to po francusku moja przyjemność.

W Średniowieczu Wino z Cahors uwielbiane było przez Anglików, którzy pili je na ślubie Eleonory Akwitańskiej z przyszłym królem Anglii, Henrykiem II. Papież Jan XXII uczynił z cahors wino mszalne.  Potem bywało różnie, na ogół gorzej. Do niedawna większość winiarzy z Cahors starała się o ilość, nie o jakość. Rodzice pani Cathy nawet nie rozlewali swego wina do butelek i nie mogli zrozumieć, dlaczego córka i zięć przechodzą na uprawę ekologiczną, zmniejszają wydajność z hektara i długo trzymają wino w cementowych kadziach i dębowych beczkach.

Dziś już rozumieją. A to dlatego, że dzięki takim zabiegom, współczesne wina z Cahors odzyskują dawną chwałę i cenę.

47,80 zł