Eliza Segiet – absolwentka studiów magisterskich Wydziału Filozofii, autorka siedmiu tomów wierszy, monodramu, farsy i mikropowieści. Jej teksty można znaleźć w licznych antologiach, zarówno w Polsce, jak i na świecie. Członek Stowarzyszenia Autorów Polskich oraz World Nations Writers Union.Laureatka Międzynarodowej Publikacji Roku (2017 r., 2018 r.) w Spillwords Press (USA) oraz Nagrody Literackiej Złota Róża im. Jarosława Zielińskiego (za tom Magnetyczni) w 2018 r. Dwukrotnie jej wiersze (2018 r., 2019 r.) zostały wybrane jako jedne ze 100 najlepszych wierszy roku  w International Poetry Press Publications (Kanada).

Sens 

Ostrożnie!
Może nadejść w każdym momencie. 
Trzeba być uważnym,
ona może przyjść z nieznanej strony.

Będzie chciała 
przeciągnąć cię ku sobie.
Nie zastanawiaj się czy to ma sens!
Czy się opłaca?

Pozwól jej. Daj się uwieść.
Zawsze lepiej być kochanym
niż wciąż tęsknić za imaginacją.
To nie roznegliżowane ciało 
może rozbudzić uczucie −  
taką moc ma tylko dobro.
 
Najważniejsze są dni
− nie noce.
One są krótkie.
Kiedy wstanie dzień, 
warto 
mieć o czym ze sobą rozmawiać.

Ta oczekiwana, nieoczekiwana,
upragniona,
przydarza się niespodziewanie.
Jeśliby to się stało, 
ta wcześniej blednąca cisza serca 
może rozbłysnąć żarem!

Pozorne skarby

Łączy ich wszystko. Zawsze razem. 
Powoli godzą się z przemijaniem.
Wiedzą, 
że nieuchronność końca 
dotknie każdego.

Przywiązani do życia,
jeszcze nie chcą rozdzielać
pozornych skarbów z przeszłości.

Zrozumieli, 
że one były tylko po to,
by ich otwarty dla gości dom 
wabił ich w swoje progi. 

Fasadowy budynek,
imitowani przyjaciele
− to była prawda. 
Tylko, co z niej pozostało? 

Czas wyrównał rzeczywistość
− sami,
przywiązani do siebie
nie rozpamiętują przeszłości.

Świat tęsknoty 
 
Ponad milczeniem i łzami,
nagle spostrzegasz, 
że nadchodzi.
Ruchem jednostajnie przyspieszonym
idzie, pędzi, galopuje,
nie można jej zatrzymać. 

Powoli kurczy się świat,
a ona zabiera wszystko, co masz,
zostawiając wokół pustkę i ból.
Nowy, 
nieznany świat tęsknoty nie zachwyca!
Już bez nadziei na wspólny czas
 − na jutro
 − na zawsze
 − aż do śmierci.