Saudyjski porządek priorytetów

*Departament Stanu i zachodnia polityka zagraniczna utrzymują, że kwestia palestyńska zajmuje ważne miejsce w saudyjskiej kolejności priorytetów narodowych. Dlatego też utrzymują, że znaczne wzmocnienie współpracy izraelsko-saudyjskiej – a z pewnością osiągnięcie izraelsko-saudyjskiego traktatu pokojowego – byłoby uwarunkowane znacznymi ustępstwami Izraela na rzecz Palestyńczyków, w tym ustanowieniem państwa palestyńskiego.

*Wbrew wizji świata Departamentu Stanu, silny człowiek Arabii Saudyjskiej, saudyjski książę koronny Mohammed bin Salman (MBS), nie uważa jednak kwestii palestyńskiej za najwyższy priorytet.

*Co więcej, odwrotnie do ocen Departamentu Stanu, MBS jest świadomy, że kwestia palestyńska nie jest sednem konfliktu arabsko-izraelskiego, ani nie stanowi klucza do polityki arabskiej, ani nie jest główną przyczyną regionalnych niepokojów.

*Ponadto, w przeciwieństwie do Departamentu Stanu, MBS przywiązuje dużą wagę do palestyńskich dokonań wewnątrzarabskich, które są mało umiarkowane, ale za to obfitują w przewroty, terroryzm, zdradę i niewdzięczność (zwłaszcza palestyńska współpraca z inwazją Saddama Husajna na Kuwejt w 1990 r.); jak również głęboko zakorzeniona palestyńska współpraca z międzynarodowymi organizacjami terrorystycznymi, terrorystami z Bractwa Muzułmańskiego i irańskim reżimem ajatollahów (stanowiącymi śmiertelne zagrożenie dla domu Saudów), Koreą Północną, Kubą i Wenezuelą.

*Równocześnie MBS jest zaabsorbowany strategicznym celem przekształcenia Arabii Saudyjskiej w nowoczesne regionalne/globalne supermocarstwo, poprzez wzmocnienie stabilności regionalnej, zminimalizowanie zagrożenia ze strony istniejących wrogich podmiotów (np. irańskich ajatollahów i terrorystów z Bractwa Muzułmańskiego), zapobieganie powstaniu dodatkowych wrogich jednostek (np, rodzimego szyickiego przewrotu w regionie naftowym we wschodniej Arabii Saudyjskiej, jemeńskich Houthisów, proponowanego państwa palestyńskiego i Hezbollahu), a także wspieranie inwestycji, rozwoju infrastruktury i zróżnicowań gospodarczych (np. w zakresie zaawansowanych technologii).

*Niezależnie od głębokich przekonań islamskich MBS i niezależnie od 280-letniego sojuszu między domem Saudów i fundamentalistycznym ugrupowaniem wahhabickim w centralnej i południowo-zachodniej Arabii Saudyjskiej, MBS dostrzegł wartość militarnych i technologicznych możliwości Izraela oraz szczególną pozycję Izraela wśród większości amerykańskich wyborców i ustawodawców na Kapitolu, a także niezawodność i skuteczność Izraela w dążeniu do osiągnięcia strategicznego celu MBS.

*W rzeczywistości, pod przywództwem MBS, Arabia Saudyjska nawiązała bezprecedensową współpracę obronną i handlową z Izraelem, i służyła jako najbardziej kluczowy napęd za traktatami pokojowymi Izraela ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, Bahrajnem, Marokiem i Sudanem, niezależnie od kwestii palestyńskiej i w służbie ich własnego porządku celów narodowych.

*Wbrew stanowisku Departamentu Stanu, kraje te – podobnie jak Egipt i Jordania przed nimi – nie poświęcają bliskowschodniej rzeczywistości i swoich narodowych interesów bezpieczeństwa na ołtarzu wishful-thinking, nadmiernych uproszczeń i kwestii palestyńskiej.

Traktat pokojowy Izrael – Arabia Saudyjska?

*Efektywny izraelsko-saudyjski traktat pokojowy musi być wypadkową interesów bezpieczeństwa narodowego obu państw.

*Saudyjskie zainteresowanie rozszerzeniem współpracy obronnej, antyterrorystycznej i handlowej z Izraelem – i ewentualnie zawarciem traktatu pokojowego – nie było produktem ubocznym saudyjskiego docenienia pokojowych zamiarów Izraela i ustępstw wobec Palestyńczyków. Był to produkt uboczny wysokiego uznania dla izraelskiej postawy odstraszania i prężenia muskułów w obliczu irańskich ajatollahów, zdecydowanej wojny Izraela z palestyńskim i islamskim terroryzmem oraz odrzucenia amerykańskich nacisków i amerykańskiej polityki wobec Iranu.

*”W deszczowy dzień” MBS wolałby mieć po swojej stronie odstraszający i wyzywający Izrael.

*Odstraszający Izrael jest kardynalnym dobrem bezpieczeństwa narodowego Arabii Saudyjskiej. Wycofujący się Izrael byłby bez znaczenia dla bezpieczeństwa narodowego Arabii Saudyjskiej.

*Traktat pokojowy między Izraelem a Arabią Saudyjską stałby się niepraktyczny, gdyby wymagał od Jerozolimy rezygnacji z najbardziej krytycznych historycznie, geograficznie i topograficznie terenów górskich Judei i Samarii (Zachodniego Brzegu), ułatwiając powstanie państwa palestyńskiego. Przekształciłoby to Izrael z czynnika powstrzymującego terror i wojnę dla USA i Arabii Saudyjskiej w ciężar wywołujący terror i wojnę.

*Wycofanie się Izraela z górskich grzbietów Judei i Samarii do obszaru sprzed 1967 roku o szerokości 8 do 15 mil wzdłuż Morza Śródziemnego wywołałoby krótkotrwałe protesty z mglistego nieba. Ale zniszczyłoby to długoterminową postawę odstraszania Izraela, wyeliminowałoby wartość Izraela dla Arabii Saudyjskiej, zmniejszyłoby gospodarcze i obronne dobrodziejstwo Izraela dla USA, i skazałoby Izrael na zagładę.

*W przeciwieństwie do poglądu Departamentu Stanu o izraelsko-arabskich traktatach pokojowych jako filarach bezpieczeństwa narodowego, nieprzewidywalnie agresywny Bliski Wschód charakteryzuje się 1400-letnią rzeczywistością przemijających (niedemokratycznych, nie jednobrzmiących) arabskich reżimów, polityk i porozumień. Tak więc, rzeczywistość bliskowschodnia wymaga, że jak pożądane są izraelsko-arabskie traktaty pokojowe, nie mogą one być uwarunkowane poświęceniem najbardziej krytycznej cechy bezpieczeństwa narodowego Izraela: stałej topografii grzbietów górskich Judei i Samarii, które dominują nad 80% populacji i infrastruktury Izraela.

*W czerwcu i grudniu 1981 roku Izrael zbombardował iracki reaktor atomowy i zastosował swoje prawo na Wzgórzach Golan, wbrew ostrzeżeniu Departamentu Stanu, że takie działania zmuszą Egipt do porzucenia traktatu pokojowego z Izraelem. Jednak Egipt trzymał się swoich wymogów bezpieczeństwa narodowego, podtrzymując traktat pokojowy. Rutynowo Departament Stanu ostrzegał, że budowa w Jerozolimie (poza “Zieloną Linią”) oraz w Judei i Samarii wywoła wulkan terroryzmu i odsunie Egipt od traktatu pokojowego.

*Żadne z ostrzeżeń się nie zmaterializowało, ponieważ Arabowie działają zgodnie z własnymi interesami; nie zgodnie z nieuczciwą agendą palestyńską.

*Niezależnie od światopoglądu Departamentu Stanu, i niezależnie od pro-palestyńskiego mówienia Arabów, Arabowie zademonstrowali obojętny do negatywnego stosunek do Palestyńczyków. Nigdy nie napinali wojskowych (a ledwie finansowych i dyplomatycznych) mięśni w imieniu Palestyńczyków. Działali zgodnie z własnymi – nie palestyńskimi – interesami, a na pewno nie zgodnie z błędnymi wyobrażeniami Departamentu Stanu o Bliskim Wschodzie.

*Książę koronny Mohammed bin Salman zawrze traktat pokojowy z Izraelem, kiedy uzna to za korzystne dla swojej zmieniającej grę, wielkiej wizji Arabii Saudyjskiej, i kiedy będzie możliwe pokonanie wewnętrznej opozycji wahhabickiej, niezależnie od kwestii palestyńskiej.

Izrael – Arabia Saudyjska i kwestia palestyńska

Przetlumaczyl Sir Google Translate