Mieszka w Warszawie. Autor opowiadań, poezji, książek dla dzieci także publicystyka i krytyka literacka. Z ważniejszych: powieść „Zwijanie świata ”słowo/obraz terytoria” 2007, dwa tomy „Antologii poezji – Cogito”, antologie poezji młodych autorów: „Zanim wypełni się wiek” i „Dziesięć razy rok”.

Poezje publikuje w „Twórczości”, „Toposie”, „Odrze”, w przeszłości także w „Literaturze”, „Fantastyce”, „Nowej Okolicy Poetów”, „Kresach”, „Akcencie” i in. Współpracował z wieloma pismami, od „Szachów” poczynając, na „Kocich Sprawach” kończąc. Od 20 lat prowadzi w pismach „Cogito” i „Victor” działy poświęcone twórczości młodych autorów.

W drugim programie Polskiego Radia przez dwa lata prowadził audycję: „Czas na debiut”. Autor słuchowisk radiowych dla dzieci, a także czterech części cieszącej się powodzeniem książki dla dzieci „Adaś i Słoń’, ponadto: „Paca i podróż dookoła świata” oraz zbiór wierszy ilustrujących arcydzieła światowego malarstwa: „Siła wyobraźni”.

W latach 2010 – 2015 ghostwriter w Kancelarii Prezydenta Bronisława Komorowskiego. Eksszachista, belfer, radiowiec, scenarzysta ,

 Wydał w oficynie Słowo/Obraz terytoria tom wierszy„A jednak”

Jackowi Leociakowi 

/tam, za horyzontem,
wszystko zlewa się w jedną kosmiczną
kroplę czasu/

Więc mówisz Jacku
o jednej kropli czasu
wspólnej kosmicznej

spadającej w nicość
w bezczasie słowa zawsze

Zło i dobro
Miłość i zbrodnia
Mądrość i głupota
Podłość i wybaczenie 

Pamiętam wirówkę

w instytucie mojej mamy 
i probówki jak krowie wymiona 
Kręciła się z dużą szybkością
niczym karuzela
To była bardzo ważna maszyna
Potrafiła rozdzielić szary płyn 
na biały i czarny 
Dobro i zło

I widzę dwie kosmiczne krople

Dobrą 
I tu i mnie ociupinkę
i Twoje książki
i ułamek Hoessa głaszczącego psa
Kuba Rozpruwacz biega za dmuchawcem
a Kaczyński łapie pchełki te żywe
żeby nikt się nie zaraził

W złej kropli widzę
ordery i wyglancowane buty
Przemówienia słyszę i obżerających się 
pół-szelestem pół-banknotów
figurantów spółek skarbu

w dwóch kroplach 
podzieleni 
właściwymi cząsteczkami
jednych więcej tu 
drugich więcej tam 

Może złączonych jak Twoja wiedza 
A może splatanych jak moja złość 
Tak jasnych jak Twoja nadzieja
Tak ciemnych jak moje obrzydzenie 

Dziś wszakże
pająk dalej przędzie swoją nić 
arcydokładnie 
Nie ma większego geniuszu
który wyprowadziłby sens i całość
z plątaniny drobin

Obrzydzenie 

Z matki godnej jest obrzydzenie

Gdy dziś pół godziny
wydaje się ważniejsze
od przeszłej wieczności 
A końca nie doczekasz 

Przez łzy i przez szacunek
jest obrzydzenie

I nie mysz o nie zadba
zgnieciona
nie szpitalna podłoga
ani pleśń na starej ranie
Ze słów bowiem obrzydzenie

Z czynów rozpacz
ale tej jest dla nas wszystkich po równo

Obrzydzenie – tratwo moja 
Tyś z matki czujnej 
Z matki silnych jako na niebie tak i na ziemi 

Moja pustelnio
Moja wyspo 

Bowiem nawet przy stryczku 
obrzydzenie mnie nie opuści

Wszystkie wpisy Ludwika TUTAJ