Eliza Segiet – absolwentka studiów magisterskich Wydziału Filozofii, autorka siedmiu tomów wierszy, monodramu, farsy i mikropowieści. Jej teksty można znaleźć w licznych antologiach, zarówno w Polsce, jak i na świecie. Członek Stowarzyszenia Autorów Polskich oraz World Nations Writers Union.Laureatka Międzynarodowej Publikacji Roku (2017 r., 2018 r.) w Spillwords Press (USA) oraz Nagrody Literackiej Złota Róża im. Jarosława Zielińskiego (za tom Magnetyczni) w 2018 r. Dwukrotnie jej wiersze (2018 r., 2019 r.) zostały wybrane jako jedne ze 100 najlepszych wierszy roku  w International Poetry Press Publications (Kanada).

Poświata

Kiedy wiatr rozsypuje włosy,
a zielone włosy się dywanem
wiem,
że ona już puka,
przeziera przez
rozkołysane wiatrem marzenia.
A we mnie jest
poświata lata,
nadmorskie rozkosze,
promień lotu torującej.

Dzisiaj?
Dzisiaj używane
jak mgła wyprowadzała świat,
ale oddawała
czerwono-złoty dywan
i wiewiórkę,
która wie, że
czas powinien być zapasowy.

Betonowe raje

Zastanawiała się,
ile dzieci
chowało się za drzewami w sadzie?
Ile piskląt wylęgło się w ogrodzie?

Co zostało?

Ptaki odleciały,
dzieci z wnukami wyjechały.
Nawet wiśnia, która zawsze kwitła,
zaczyna obumierać.

Zrozumiała, że
w życiu wszystko ma swój bieg.

Jedni walczą o naturę,
drudzy tylko udają, że to robią.

Są też tacy,
którzy kochają betonowe raje
nie pozwalają żyć przyrodzie.

Dla nich mieć

– to więcej niż być.

Wszystkie wpisy Elizy TUTAJ