Flaga Izraela na Morzu Śródziemnym, zdjęcie za pośrednictwem Needpix

Artykul przetlumaczyl Sir Google Translate

STRESZCZENIE: Ogłoszenie otwarcia negocjacji między Libanem a Izraelem w sprawie spornych złóż gazu w pobliżu wód terytorialnych obu krajów zaskoczyło wielu, choć nie będzie to pierwsza rozmowa między nimi.

Po zabójstwie prezydenta Libanu Bashira Jumaila we wrześniu 1982 r. Zastąpił go jego brat Amin. W tym czasie Izrael pogrążony był w libańskich bagnach, a Libańczycy byli w trakcie krwawej wojny domowej. Jumail czuł, że musi osiągnąć porozumienie z Izraelem, które doprowadziłoby do jego wycofania się z Libanu, i 28 grudnia rozpoczęły się negocjacje między dwoma krajami, w których pośredniczyły Stany Zjednoczone.

Na początku opinie były podzielone: ​​Liban nalegał, aby negocjacje miały charakter wojskowy i były prowadzone przez oficerów wojskowych (jak ma to miejsce w obecnych negocjacjach), podczas gdy Izrael zażądał, aby były prowadzone w Jerozolimie w obecności tych dwóch. ministrowie spraw zagranicznych. Liban chciał, aby przyszłe porozumienie opierało się na porozumieniu o zawieszeniu broni z 1949 r., Podczas gdy Izrael zażądał anulowania tego porozumienia i nawiązania dwustronnych stosunków dyplomatycznych – innymi słowy porozumienia pokojowego podobnego do tego, które podpisano z Egiptem w 1979 r.

Administracja USA wysłała dwóch wysłanników do monitorowania i wsparcia negocjacji: mediatora Philipa Habiba i jego asystenta Maurice’a Drapera. W skład libańskiej delegacji, na czele której stał ambasador Antoine Fattal, światowej sławy ekspert w dziedzinie prawa międzynarodowego, weszli sędzia Antoine Baroud, amb. Ibrahim Kharma, generał Abbas Hamdan, podpułkownik Said Kakur i generał broni Manir Rahim. W izraelskiej delegacji, na czele której stanął dyrektor generalny FM David Kimchi, zasiadł amb. Elyakim Rubinstein. Shmuel Divon, generał dywizji Avraham Tamir i inni dowódcy armii. Draper stał na czele delegacji amerykańskiej.

Głównymi kwestiami w negocjacjach były zakończenie stanu wojny między krajami, ustanowienie uzgodnień dotyczących bezpieczeństwa oraz uregulowanie stosunków dwustronnych i wzajemnych gwarancji. 17 maja 1983 r., Po około pięciu miesiącach trudnych i złożonych dyskusji, przedstawiciele trzech stron spotkali się, aby podpisać porozumienie, które miało doprowadzić do pozornej normalizacji między oboma krajami i doprowadzić w ciągu trzech miesięcy do wycofania się Izraela z Libanu. . Warunki zostały zatwierdzone zdecydowaną większością głosów zarówno przez Liban, jak i Kneset.

Porozumienie stanowiło delikatną równowagę między aspiracjami i ograniczeniami Izraela i Libanu, która pozwoliłaby na fundamentalną zmianę w ich stosunkach: zakończenie stanu wojny między nimi. Jednak stosunki dwustronne nie zostały oficjalnie zdefiniowane jako „pokój”. W umowie nie było też słowa „uznanie”. Umowa zawierała następujące elementy: wzajemne zobowiązanie do poszanowania suwerenności, niezależności i granic; wspólne oświadczenie o zakończeniu stanu wojny; zobowiązanie do zakazu i zapobiegania terroryzmowi i podżeganiu; oraz szereg ustaleń w celu normalizacji stosunków cywilnych, kulturowych i gospodarczych między krajami.

Umowa zawierała również ustalenia dotyczące bezpieczeństwa w obszarze na południe od rzeki Awali, który został określony jako „strefa bezpieczeństwa”, i uzgodniono, że zostanie utworzony specjalny wysiłek antyterrorystyczny składający się z dwóch brygad armii libańskiej: „brygady terytorialnej” operujący od granicy międzynarodowej do rzeki Zahrani (w tym siły wspieranej przez Izrael Armii Południowego Libanu) oraz regularna brygada od Zahrani do rzeki Litani. Te ustalenia bezpieczeństwa miały na celu umożliwienie siłom IDF wycofania się z Libanu w tym samym czasie, gdy wyruszały inne zagraniczne siły, takie jak armia syryjska i siły OWP.

Liban miał być drugim krajem, który podpisze porozumienie pokojowe z Izraelem, ale opozycja pro-syryjskich frakcji w Libanie i zaciekła opozycja Damaszku, który kontrolował większość kraju i nie stronił od bezpośrednich gróźb pod adresem prezydenta life, zmusił administrację Jumail do anulowania umowy i zaprzestania wszelkich kontaktów z Izraelem.

Dr Edy Cohen ( dr hab. Bar-Ilan University) biegle włada językiem arabskim i specjalizuje się w relacjach międzyarabskich, konflikcie arabsko-izraelskim, terroryzmie, społecznościach żydowskich w świecie arabskim. Jest badaczem w BESA Center i autorem książki The Holocaust in the Eyes of Mahmoud Abbas  (hebrajski).

Izrael i Liban otwierają negocjacje