*Przedłużające się opóźnienie zaproszenia premiera Netanjahu do Białego Domu, groźba ponownej oceny stosunków amerykańsko-izraelskich i pozorna troska Białego Domu o przyszłość izraelskiej demokracji, stanowią środki do nasilenia presji na Izrael, aby powstrzymał się od jakichkolwiek niezależnych działań wojskowych przeciwko irańskiej infrastrukturze nuklearnej, zamrożenia żydowskiego budownictwa w Judei i Samarii (na Zachodnim Brzegu) oraz we Wschodniej Jerozolimie (przy jednoczesnym zachęcaniu do budownictwa arabskiego), ponownego podziału Jerozolimy, wycofania się do linii sprzed 1967 r. (które zostały określone jako “linie Auschwitz” przez nieżyjącego już bardzo łagodnego ministra spraw zagranicznych Izraela, Abbę Ebana) oraz ułatwienia utworzenia państwa palestyńskiego.  

*Zintensyfikowanie presji na Izrael ma również na celu powstrzymanie Izraela od dzielenia się ze współrównoprawnym, współdecydującym Kongresem swoimi obawami dotyczącymi negatywnego wpływu polityki administracji wobec irańskich ajatollahów i kwestii palestyńskiej na żywotne interesy USA.

*Metodyczna prezydencka presja na Izrael, generowana głównie przez Departament Stanu, odzwierciedla światopogląd i politykę Foggy Bottom, która systematycznie myliła się na Bliskim Wschodzie. Na przykład brutalnie sprzeciwiał się ustanowieniu państwa żydowskiego (twierdząc, że Izrael dołączy do bloku sowieckiego….). Przyjęła Arafata i OWP, ajatollaha Chomeiniego, Saddama Husajna, Bractwo Muzułmańskie, Hamas i Autonomię Palestyńską. Odegrał też dominującą rolę w niespokojnym zabieganiu o antyamerykańskich ajatollahów Iranu, jednocześnie naciskając na proamerykańską Arabię Saudyjską, Egipt i Zjednoczone Emiraty Arabskie.
Izraelska odpowiedź na presję USA

*Premierowi Izraela zaleca się podążanie śladami ojców założycieli Izraela – od premiera Dawida Ben Guriona do premiera Icchaka Szamira – którzy zdawali sobie sprawę, że przeciwstawienie się presji USA ma kluczowe znaczenie dla polityki bezpieczeństwa narodowego Izraela. Wywoływało to krótkoterminowe konfrontacje z Białym Domem, ale w dłuższej perspektywie przyniosło strategiczny szacunek USA dla Izraela.  Ponadto premierzy ci uznali, że USA preferują sojuszników kierujących się wizją oraz historycznymi i narodowymi zasadami bezpieczeństwa, którzy nie poświęcają swojej kolebki historii, religii i kultury (górskich grzbietów Judei i Samarii) na rzecz dyplomatycznej i ekonomicznej wygody, nawet jeśli wiąże się to z przeciwstawieniem się presji USA.  

*W latach 1948/49 Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i ONZ zagroziły Izraelowi surowymi sankcjami gospodarczymi i dyplomatycznymi, aby zmusić nowo narodzone państwo żydowskie do zakończenia “okupacji” obszarów w Galilei, równinie przybrzeżnej, Negewie i Zachodniej Jerozolimie oraz do przyjęcia arabskich uchodźców, którzy przyłączyli się do nieudanej arabskiej próby wojskowej unicestwienia nowo narodzonego państwa żydowskiego. Premier Ben Gurion odpierał tę przytłaczającą presję, mimo że Izrael liczył zaledwie 650 000 Żydów i nie posiadał prawie żadnej infrastruktury wojskowej i gospodarczej.

*Niezłomność Ben Guriona przyniosła jemu i Izraelowi długoterminowy strategiczny szacunek, czego dowodem jest James McDonald, pierwszy ambasador USA w Izraelu, który napisał w swojej książce My Mission in Israel, 1948-1951, strona 241: “Im więcej studiowałem i obserwowałem sposób, w jaki on [Ben Gurion] sprostał nałożonym na niego ciężarom, tym bardziej byłem przekonany, że był jednym z niewielu wielkich mężów stanu naszych czasów….. Porównanie [do Winstona Churchilla] nie wyolbrzymiało naturalnych cech przywódczych izraelskiego premiera…. Niewielki wzrostem [5 stóp], był wielki duchem…. Miał niezachwianą wiarę w przyszłość Izraela…. Premier się nie bał….”

*Niezależnie od systematycznej presji USA w latach 1948-2017 i 2021-2023, strategiczna współpraca USA-Izrael została w tym okresie dramatycznie wzmocniona ze względu na niestabilną sytuację na Bliskim Wschodzie i jego zagrożenia, które są wspólne dla USA i Izraela (np. szyicki i sunnicki terroryzm islamski), a także oparte na zasadach proamerykańskie postępowanie premierów Izraela oraz unikalne możliwości technologiczne i wojskowe Izraela. Strategiczna współpraca USA z Izraelem była również pochodną rosnącego wkładu Izraela w amerykańską gospodarkę i bezpieczeństwo narodowe, który przekracza – w ujęciu dolarowym – amerykańską “pomoc zagraniczną” dla Izraela.

*Większość izraelskich premierów pokazała, że względy historyczne i bezpieczeństwa narodowego przeważają nad dyplomatyczną wygodą.  Zdawali sobie sprawę z różnicy między krótkoterminową popularnością a długoterminowym szacunkiem strategicznym. Ten ostatni wymaga przeciwstawienia się przeciwnościom i presji.

*Uznawali fakt, że odpieranie nacisków USA było integralną częścią stosunków amerykańsko-izraelskich, co świadczyło o skuteczności i wiarygodności Izraela jako partnera strategicznego.

*Wiedzieli, że nie ma darmowych obiadów; że niepowodzenie w odpieraniu nacisków Departamentu Stanu doprowadziłoby do zwiększenia presji, w połączeniu z osłabionym szacunkiem strategicznym i zmniejszoną postawą odstraszania, co ośmieliłoby wrogów. 

*Izraelscy premierzy zdawali sobie sprawę, że równolegle z presją ze strony władzy wykonawczej, Izrael cieszył się – od 1948 r. – poparciem większości amerykańskiego elektoratu, a tym samym większości współrównoprawnej i współdecydującej legislatury USA. Doszli do wniosku, że poddanie się presji zaszkodzi reputacji Izraela wśród jego sojuszników na Kapitolu i wśród ludności USA.

Kamienie milowe amerykańskiej presji

*W latach 1948-1955 Ben Gurion ogłosił niepodległość wbrew brutalnej presji ze strony Departamentu Stanu, Pentagonu, CIA, New York Timesa i Washington Post oraz odrzucił amerykańską i globalną presję, by wycofać się do samobójczych linii “Planu Podziału” z 1947 roku.

*W latach 1967-1974 laburzystowscy premierzy Levi Eshkol i Golda Meir odparli amerykańskie naciski, by zaprzestać budowy żydowskich społeczności w Judei, Samarii, Dolinie Jordanu, na Wzgórzach Golan i we Wschodniej Jerozolimie.

*W 1981 r. Begin nakazał zbombardowanie irackiego reaktora jądrowego i zastosował izraelskie prawo na Wzgórzach Golan wbrew zaciekłej presji USA, a następnie zawiesił dostawy krytycznych systemów wojskowych i wspólnych umów obronnych.

*W 1982 r. Begin otwarcie odrzucił “Plan Reagana”, który przewidywał wycofanie się Izraela do linii zawieszenia broni sprzed 1967 r.

*W latach 1983-1992, niezależnie od skandalicznej kampanii oszczerstw prowadzonej przez Departament Stanu, Szamir rozszerzył budowę żydowskich domów w Judei i Samarii wbrew Departamentowi Stanu i Białemu Domowi.
Szamir nie był lubiany, ale był bardzo szanowany przez większość swoich amerykańskich krytyków.

Podsumowanie
*Wyżej wymienione udokumentowane fakty ilustrują, że przeciwstawienie się presji wzmocniło postawę odstraszania Izraela, a tym samym zminimalizowało niestabilność w regionie, zmniejszając perspektywy wojny, wspierając interesy USA i wzmacniając strategiczne uznanie Izraela przez USA.

*Niezależnie od systematycznych nacisków ze strony Departamentu Stanu, Stany Zjednoczone doskonale zdają sobie sprawę, że w trudnych chwilach mogą polegać na działaniach Izraela – swojego pryncypialnego sojusznika, który odmawia poświęcenia długoterminowych historycznych i narodowych korzyści bezpieczeństwa na potrzeby krótkoterminowej dyplomatycznej i gospodarczej wygody.

Przeciwstawienie się presji USA wzmacnia współpracę USA-Izrael