Czy może dziwić zainteresowanie sefardyjskiego Żyda Marokiem? Żyda, którego rodowód sięga XV-wiecznej Hiszpanii? Choć bodaj nikt z niewielkiej marokańskiej diaspory nie włada już językiem ladino, to jednak żyjący tam Żydzi mogą praktykować judaizm i czuć się w tym arabskim i muzułmańskim kraju bezpiecznie.

Czy może dziwić zainteresowanie pisarza egzotyką kontynentu i kraju tak odległego, poprzez swoją odmienność od Europy? Negatywna odpowiedź na powyższe pytania skłania do uważnego wsłuchania się w “Głosy Marrakeszu.” Głosy sprzed ponad pół wieku, aktualne jednak do dzisiaj. Czas i nieznajomość lokalnego języka – oto przepustka do tego, co ciekawe. Jeśli nie rozumiesz, co do ciebie mówią – uważniej patrzysz i koncentrujesz się na drobiazgach. Niespieszne wędrówki, błądzenie, powroty do tych samych miejsc. Pewien plac w dzielnicy żydowskiej fascynuje autora to tego stopnia, że zatraca się w nim, sam “stając się” owym placem. Rodzi się z tego doznanie nieomal mistyczne. Albo Canetti miał pecha, albo czerwone miasto odkryło przed nim swoje prawdziwe oblicze, którego skąpi turystom. “Głosy Marrakeszu” to smutne, a zarazem elektryzujące opowieści o biednych, chorych, samotnych, bezrobotnych ludziach: niewidomych przeżuwaczach monet, dorosłych i małoletnich prostytutkach, żebrzących dzieciach i strażnikach kirkutu sprawiających wrażenie, jakby już dawno przeszli na tamtą stronę.