Piotr Paziński
Przez Wiedeń i Rzym. Do Szwecji, Danii, Izraela, USA, Kanady. Także Francji, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii. Z warszawskiego Dworca Gdańskiego. Tysiące Polaków pochodzenia żydowskiego.
Zygmunt Bauman (1925-2017)
Socjolog i eseista, jeden z czołowych badaczy postnowoczesności, jeden z najbardziej znanych polskich uczonych. Urodził się w Poznaniu, wojnę przeżył w ZSRR. Po wojnie – jako marksista z przekonania – pomagał utrwalać władzę ludową. Potem zajął się naukami społecznymi – pisał rozprawy z dziejów ruchu robotniczego i podręczniki socjologii.
W 1968 roku otrzymał profesurę i tuż potem został usunięty z Uniwersytetu Warszawskiego. Wyjechał do Izraela. Po dwóch latach, niezadowolony z izraelskiej rzeczywistości, przeniósł się do Leeds w Wielkiej Brytanii, gdzie przez 20 lat kierował katedrą socjologii na uniwersytecie.
Z okresu angielskiego pochodzą jego najsłynniejsze i najważniejsze prace, m.in. rozprawa „Nowoczesność i zagłada”, która była próbą wyjaśnienia przyczyn zagłady europejskich Żydów. Poza tym „Wieloznaczność nowoczesna, nowoczesność wieloznaczna” – rzecz o Obcym w społeczeństwie nowoczesnym oraz strachu i ambiwalencji, jakie wnosi on do nowoczesnej świadomości. A także „Płynna nowoczesność” – książka, w której Bauman nakreślił swoją teorię płynnej nowoczesności i szczegółowo analizował rzeczywistość społeczną ostatnich dekad XX wieku.
Był niezwykle aktywny i zaangażowany politycznie. Do ostatnich chwil życia śledził rozwój globalizacji i neoliberalnego kapitalizmu. Nawoływał do przyjmowania uchodźców, obrony projektu Unii Europejskiej i walki o sprawiedliwszy ustrój społeczny.
Bronisław Baczko (1924-2016)
Filozof i historyk myśli społecznej, jeden z założycieli warszawskiej szkoły historyków idei, wybitny znawca myśli francuskiego oświecenia. Związany z Instytutem Filozofii i Socjologii PAN oraz instytutem o tej samej nazwie na Uniwersytecie Warszawskim. Karierę rozpoczął jako zdeklarowany marksista, stopniowo przechodził na pozycje krytyczne wobec komunizmu i PRL. Zajął się myślą francuskich oświeceniowców, napisał książkę o Jeanie-Jacques’u Rousseau, badał filozofię historii.
W 1968 roku usunięty z Uniwersytetu Warszawskiego, wyjechał do Genewy. Tam nadal zajmował się historią i myślą oświecenia, dziejami utopii politycznych i rewolucji francuskiej. Summą jego przemyśleń był esej „Hiob, mój przyjaciel: obietnice szczęścia i nieuchronność zła”. Pisał podręczniki nauk socjologicznych („Filozofia i socjologia XX wieku”, „Człowiek i światopoglądy”), kształtujące pokolenie polskich socjologów i filozofów.
Adam Bromberg (1912-1993)
Calosc TUTAJ
Jesli nie otworzy ci sie caly artykul napisz na adres dzismis@gmail.com
Podesle calosc prywatnie calosc
Artykul przyslala
Marysia Stauber
Kategorie: Uncategorized
