Eliza Segiet – absolwentka studiów magisterskich Wydziału Filozofii, autorka siedmiu tomów wierszy, monodramu, farsy i mikropowieści. Jej teksty można znaleźć w licznych antologiach, zarówno w Polsce, jak i na świecie. Członek Stowarzyszenia Autorów Polskich oraz World Nations Writers Union.

Laureatka Międzynarodowej Publikacji Roku (2017 r., 2018 r.) w Spillwords Press (USA) oraz Nagrody Literackiej Złota Róża im. Jarosława Zielińskiego (za tom Magnetyczni) w 2018 r. Dwukrotnie jej wiersze (2018 r., 2019 r.) zostały wybrane jako jedne ze 100 najlepszych wierszy roku  w International Poetry Press Publications (Kanada). 

W The 2019 Poet’s Yearbook  została nagrodzona prestiżową nagrodą Elite Writer’s Status Award jako jeden z najlepszych poetów 2019 r. Nominowana do Pushcart Prize 2019 oraz do Naji Naaman Literary Prize 2020.

Pozory 

Otuleni w niedopowiedzenia,
po latach dostrzegamy

− nie wszystko jest takie, 
jak myśleliśmy. 
Kiedy byliśmy potrzebni
− byli z nami.
 
Teraz już
nie marnują czasu
− odchodzą.
 
Pozorni, wierni przyjaciele
mają swoje plany.

Zmarszczka 

Czy jest sens?
Może tylko na próbę? 

Wskrzeszanie przyjaźni
jest jak 
wypełnianie wydmuszki. 
Zawsze pozostanie jakaś 
wyrwa, pustka,
która 
nie pozwoli na powrót 
do stanu sprzed. 

Próba
pozornie może się udać,
lecz 
bolesna zmarszczka wewnątrz
kiedyś zmartwychwstanie.

Kontury

Teraz już
nic od niej nie potrzebują,
nie mają po co dzwonić
przecież
zawsze sobie radziła,
a im 
− dobrze bez niej.

Kolejny raz zrozumiała,
że przyjaźń 
była iluzją.

Po latach pamięta 
już tylko kontury 
rąk wyciąganych w potrzebie.

Kiedyś, 
dźwięk telefonu 
przecinał jej ciszę,
teraz 
− została tylko ona.

Poslowie Kingi Mlynarskiej

TUTAJ

Wszystkie wpisy Elizy

TUTAJ