Protestujący nie spoczną, dopóki nie doprowadzą do upadku rządu Netanjahu.

W noc poprzedzającą poniedziałkowe głosowanie w Knesecie nad pierwszą z proponowanych przez rząd reform sądownictwa, film nakręcony na ruchomych schodach na głównym dworcu kolejowym w Jerozolimie stał się hitem mediów społecznościowych.

Widać na nim wielką falę ludzi trzymających izraelskie flagi, którzy zjeżdżają w dół jednymi ruchomymi schodami w drodze powrotnej z protestów przeciwko reformom w Jerozolimie, oraz wielką falę ludzi trzymających izraelskie flagi, którzy wjeżdżają na górę drugimi ruchomymi schodami w drodze powrotnej z demonstracji poparcia dla reform w Tel Awiwie.

To, co było tak niezwykłe i poruszające, to fakt, że ludzie na każdych ruchomych schodach pochylali się, aby uścisnąć dłoń tym po drugiej stronie, w uznaniu znaczenia stawienia ludzi przed sprawą.

Ten obraz głęboko poruszył wielu, którzy są przerażeni przepaścią, jaka otworzyła się w Izraelu w związku z reformami. W związku z tym istnieje desperackie pragnienie kompromisu. Większość Izraelczyków chce sprawdzić uprawnienia sądu i urzędników prawnych. Większość z nich chce jednak osiągnąć to w drodze konsensusu.

Niestety, nie może być mowy o kompromisie z organizatorami protestów przeciwko reformie, ponieważ dla nich prawdziwym problemem nigdy nie była sama reforma. Jak od początku wyraźnie twierdził były premier Yair Lapid i inni, celem było obalenie rządu premiera Benjamina Netanjahu.

Jednym z głównych przywódców protestów jest inny były premier, Ehud Barak. W sieci pojawił się zdumiewający klip wideo pokazujący Baraka w marcu 2020 r. przemawiającego na Forum 555, grupie emerytowanych pilotów i nawigatorów izraelskich sił powietrznych.

Trzy lata przed tym, jak reforma sądownictwa stała się nawet iskierką w oku izraelskiego rządu, Barak szczegółowo przedstawił tej grupie plan zamachu stanu, który obaliłby rząd Netanjahu i zainstalował samego Baraka na stanowisku premiera.

Plan obejmował podżeganie ludności cywilnej do buntu poprzez fałszywe twierdzenie, że demokracja Izraela jest zagrożona i finansowanie protestów, które manipulowałyby powszechnym patriotyzmem za pomocą takich środków, jak masowy zakup izraelskich flag.

Takie powstanie, powiedział Barak, musiało zostać przedstawione opinii publicznej jako obrona demokracji, a nie próba pozbycia się Netanjahu. “Demokracja jest lepszą linią podziału” – powiedział. “Wsparcie dla demokracji dociera również głęboko do prawicy”.

Kontynuował: “Mam przyjaciela, który jest historykiem i który kiedyś powiedział mi: “Ehud, wezwą cię [do przywództwa], gdy martwe ciała będą pływać w rzece Yarkon”. Chcę jednak podkreślić, że nie będą to ciała pracowników, którzy przeniknęli z “terytoriów”, ani izraelskich Arabów. Będą to ciała Żydów zabitych przez Żydów”.

Naprawdę musisz przecierać oczy z wrażenia. Oto człowiek, który wcześniej był premierem, szefem wywiadu wojskowego i szefem sztabu generalnego IDF, wzywający do masowego powstania i wojny domowej, która jego zdaniem doprowadzi do tego, że Żydzi będą zabijać Żydów – ponieważ to doprowadzi go do władzy.

Zapytany o to nagranie, Barak odparł, że powiedział również swojemu przyjacielowi: “To się nie wydarzy i nie będą mnie wzywać”. Barak twierdził również, że nie było to nic nowego, ponieważ “powtarzał to w transmisjach na żywo co najmniej trzy razy w przeszłości”.

Tak więc Barak jest teraz przywódcą powstania, które pasuje do każdego szczegółu planu, który opracował trzy lata temu, aby dokonać zamachu stanu, wprowadzając w błąd izraelską opinię publiczną i werbując ich jako pożytecznych idiotów. Czy naprawdę mamy uwierzyć, że to tylko zadziwiający zbieg okoliczności?

Wideo Baraka jest praktycznie nieznane w Ameryce czy Wielkiej Brytanii, gdzie media o nim nie informowały. Z tego samego powodu większość Amerykanów i Brytyjczyków nigdy nie przeczytała argumentów profesorów prawa, którzy wyjaśnili absurdalność i analfabetyzm prawny roszczeń wysuwanych przez protestujących.

W Wielkiej Brytanii i Ameryce Żydzi z diaspory ustawiają się w szeregu przeciwko reformom i papugują izraelską opozycję, zwykle z powodu ignorancji, uprzedzeń politycznych i instynktu płaszczenia się przed najpotężniejszymi głosami w sferze publicznej.

W Izraelu kryzys podzielił rodziny i przyjaciół, przypominając straszliwe podziały w Wielkiej Brytanii i Ameryce w związku z Brexitem i byłym prezydentem Donaldem Trumpem.

W każdym przypadku lewica zamierzała udaremnić demokratycznie wyrażone życzenia większości.

W Wielkiej Brytanii lewica próbowała powstrzymać Brexit, ponieważ obalił on “postępowy” dogmat, że nadrzędne muszą być ponadnarodowe instytucje i prawa, a nie te uchwalane przez parlamenty krajowe.

W Ameryce lewica była oburzona, że “żałośnicy”, którzy chcieli przywrócenia amerykańskiej integralności i dumy narodowej, wybrali człowieka, który zobowiązał się do realizacji tego programu, a zatem, zdaniem lewicy, nie miał prawa w ogóle sprawować urzędu.

W Izraelu większość przeciwników reform nie uważa za oburzające, że sędziowie mogą unieważniać nominacje rządowe, decyzje wojskowe i politykę o znaczeniu krajowym.

Wszystko, co widzą, to “dzicy ludzie” izraelskiej koalicji rządzącej. Przeciwnicy reform mają rację, twierdząc, że sąd jest jedyną kontrolą działań rządu, co jest problemem spowodowanym niedoskonałością izraelskiego systemu politycznego.

Ale przynajmniej politycy podlegają wyborom, podczas gdy uprawnienia sądu są niekontrolowane. W rezultacie izraelska demokracja została podkopana przez nieokiełznaną władzę niewybieralnych i nieodpowiedzialnych sędziów.

Wbrew twierdzeniom przeciwników, reformy nie zniszczą zdolności sądu do pociągania rządu do odpowiedzialności. Przywrócą one Izraelowi równowagę konstytucyjną, która istniała między założeniem Izraela w 1948 r. a latami 90-tymi, kiedy to Sąd Najwyższy zaczął jednostronnie rozszerzać swoje uprawnienia.

W wyniku poniedziałkowego ustawodawstwa sędziowie nadal będą mogli uchylać ustawy i blokować działania rządu. Po prostu nie będą mogli nadal stosować skomplikowanego kryterium “racjonalności”, które umożliwiło poważne przekroczenie uprawnień przez sądy i które nie ma podstaw w zasadach prawnych nigdzie w wolnym świecie.

Niespójność opozycji została zilustrowana przez Breta Stephensa w tym tygodniu w New York Times. Przyznał on, że reformy są zasadne, ponieważ “niezwykle potężne sądownictwo” Izraela przyznało sobie uprawnienia, które nigdy nie zostały nadane demokratycznie i gdzie indziej są uważane za ściśle polityczne.

Niemniej jednak, napisał, ustawa o reformie z tego tygodnia była “prawdziwą katastrofą” dla Izraela. Nie dlatego, że była antydemokratyczna. Stephens powiedział, że “jest ona zbyt demokratyczna, przynajmniej w czysto większościowym znaczeniu tego słowa”. Katastrofa polegała na tym, że reforma groziła pozbawieniem kraju “zaciekłej lojalności jego najbardziej produktywnych i zaangażowanych obywatelsko obywateli”.

Tak więc argument Stephensa wydaje się być taki, że ponieważ kluczowa część izraelskiej opinii publicznej straciła rozsądek w tej kwestii, to politycy są winni ich reakcji – przede wszystkim Netanjahu, który “próbuje wyplątać się ze swojego kryminalnego oskarżenia”.

Cóż, poczekaj. Sędziowie prowadzący proces Netanjahu o przekupstwo i nadużycie zaufania sami powiedzieli prokuratorom w czerwcu, że sprawa upadła z powodu braku dowodów i proces powinien zostać przerwany. Jednak prokurator generalna Gali Baharav-Miara dała do zrozumienia, że będzie kontynuować oskarżenie bez względu na wszystko.

To nie był prokurator generalny sprawujący kontrolę i równowagę nad politykami. To była polityczna mściwość ze strony najwyższego urzędnika prawnego Izraela.

W każdej sensownej demokracji Barak trafiłby do więzienia za podburzanie. Izraelska minister transportu Miri Regev wezwała do przeprowadzenia dochodzenia prawnego w sprawie Baraka i Forum 555. Ale wysłała swój wniosek do prokuratora generalnego.

Jak myślisz, jakie są szanse, że Baharav-Miara przychyli się do takiego wniosku?

Jak najbardziej. To jest właśnie problem, który reformy sądownictwa miały rozwiązać; i to jest właśnie takie wymazanie demokratycznych rządów prawa, które przeciwnicy reform nieuchronnie popierają.

Dlaczego kompromis w kryzysie izraelskim jest mało prawdopodobny?