Ludwik Lewin

Usłyszałem w radiu, że Louise Ellman, jedna z najstarszych deputowanych do Izby Gmin, porzuciła Partię Pracy, w której działała od ponad pół wieku. A to dlatego, że jak tłumaczyła, antysemityzm i nagonka na Izrael stały się głównym nurtem ideologicznym tego stronnictwa. Dzieje się tak od czasu, gdy liderem partii został Jeremy Corbyn, od lat podpora arabskiego, antyizraelskiego terroryzmu.

Po drugiej stronie Oceanu sformował się natomiast szwadron – jak mówią o sobie cztery bardzo postępowe panie zasiadające w amerykańskiej Izbie Reprezentantów. Są bardzo lewicowe i bardzo muzułmańskie, a co najmniej promuzułmańskie. „Antysyjonistyczne”, a nawet jednoznacznie antysemickie wystąpienia tych młodych kobiet nie spotkały się z jednoznacznym potępieniem ich partii.  Gorzej. Wygląda na to, że akceptowane są przez większość działaczy Partii Demokratycznej.

Antysemityzm, szaleje na amerykańskich i brytyjskich uniwersytetach, gdzie jeden po drugim, organizowane są „tygodnie przeciw apartheidowi”, uniemożliwiana jest działalność żydowskich stowarzyszeń, a żydowscy studenci są szykanowani – za politykę Izraela, za cierpienia kolejnych pokoleń „Palestyńczyków”, a dokładniej za to, że są Żydami.  

W brytyjskich podręcznikach szkolnych arabskie usiłowania wygnania Żydów z Izraela przedstawiane są jako „wojna wyzwoleńcza”. Wiele miejsca poświęca się w nich „syjonistycznym zbrodniom”, nie zauważając zbrodni arabskich.

Liczba ofiar masakr spowodowanych przez „siły syjonistyczne”, niegdyś szacowana co najwyżej na dziesiątki, obecnie liczona jest w setkach, a nawet tysiącach – wciąż bez dowodów i dokumentacji. Wybielanie zachowania Arabów, dowodów, rzecz jasna, nie potrzebuje. 

„Osadnikami” nazywani są w niektórych angielskich podręcznikach żydowscy mieszkańcy starożytnego Izraela. Po to by odmówić dzisiejszym jakiegokolwiek prawa do tej Ziemi. 

Podobny program dla nastolatków, znaleźć można w podręcznikach używanych w Kalifornii, Chicago, czy Nowym Jorku.

To nie tylko kilka przykładów na powrót antysemityzmu. Antysemityzm zawsze był, zarówno w Anglii, jak i w Ameryce. W USA jednak, w przeciwieństwie do Europy nigdy nie było „kwestii żydowskiej”, bez przerwy powracającej na kontynent, na którym próbowano jej ostatecznego rozwiązania.  

Wypowiedzi i zachowanie lewicowych polityków amerykańskich, działaczy uniwersyteckich, jak i innych tamtejszych opiniotwórców, wskazują, że „kwestia” dotarła na drugi brzeg Oceanu. 

Ale nie ma się czym martwić. A to dlatego, że Żydzi aszkenazyjscy, którzy stanowią niewątpliwą większość wszystkich Żydów są nadzwyczaj inteligentni i błyskotliwi, a ich mózgi są potężne. 

Skąd o tym wiem? 

Przeczytałem obłożony wszechstronną dokumentacją, esej Hanka Pellissiera zatytułowany „Dlaczego IQ Żydów Aszkenazyjskich Jest Tak Wysokie?”. Artykuł napisany po angielsku przetłumaczony został na kilka języków, również na rosyjski.

IQ to skrót oznaczający „iloraz inteligencji” od ponad stu lat używany jako jej miernik.   Wyniki IQ wyrażane są na skali, gdzie wartości powyżej 100 oznaczają przyspieszenie, natomiast wyniki niższe od 100 oznaczają opóźnienie rozwoju umysłowego w stosunku do wieku życia.  

Podpierając się tak obiektywnym narzędziem naukowym, autor nie zastanawia się nawet przez chwilę nad tym, czy pytanie, dlaczego są tak inteligentni, jest uzasadnione. Zadawala się szukaniem odpowiedzi na nie.  Szuka i znajduje. 

Zaczęło się – wg Pellissiera – nad rzekami Babilonu. A dokładniej po tym jak wywieziono tam całą elitę Izraela. Wygnańcy szybko osiągnęli sukcesy – w biznesie, w nauce i innych dziedzinach. A na dodatek, studiując w babilońskich bibliotekach osiągnęli bardzo wysoki poziom intelektualny.

Kiedy po pół wieku mogli wrócić do Jerozolimy, zobaczyli, że doły społeczne, które pozostały w Erec, przeszły odwrotną ewolucję, a nawet gorzej. Porzuciły wiarę, zapomniały Tory i pomieszały się i zasymilowały z sąsiadami. 

A może nie gorzej – zastanawia się autor i porównuje wydarzenia z tamtej epoki do rozdzielenia ziarna od plew. Znaczy żydowskie ziarno pozostało, a plewy pogubiły się po świecie.  

Jego zdaniem nie była to ostatnia taka młócka w dziejach Aszkenazim. Wiele wieków później, gdy wygnani z Zachodniej Europy, zawędrowali do Polski, dzięki swym menadżerskim talentom i smykałce do matematyki, obejmowali stanowiska w administracji, inicjowali wymianę handlową i przyczyniali się do unowocześnienia państwa.  

A inni?  Pellissier nie ma najmniejszych wątpliwości: „Aszkenazim, którym brakło wystarczających talentów matematycznych, by osiągnąć sukcesy w pracy umysłowej na wysokim poziomie, odłączali się od żydostwa, a dokładniej, wypychał ich niski IQ. Pozostali natomiast – ci zdolni i bystrzy – wzmacniali swój materiał genetyczny. 

Wygląda to nie tylko na bezsens naukowy, ale słychać w tym echo nazistowskich teorii rasistowskich.

Wg cytowanego w artykule prof. Lehmana-Wilziga z Uniwersytetu Bar Ilan, żydowskie obyczaje religijne prowadziły do zdrowszej diety i higieniczniejszego trybu życia. Co również zbawczy miało wpływ na rozwój żydowskiego intelektu.

Ten argument jest nie nowy i zbijany nie od wczoraj. Nakaz koszernego jedzenia, nawet jeśli pozwala ustrzec się przed trychiną, ma podstawy wyłącznie religijne i tylko przypadkiem jest, że kult pasuje tu do prewencji. Podobnie mało naukowym jest twierdzenie, że to wiejskie baby odkryły penicylinę, robiąc okłady ze spleśniałego chleba z pajęczyną. W „medycynie” ludowej znaleźć można o wiele więcej metod wręcz szkodliwych, a to dlatego, że nie wynikają one z doświadczenia, ale wyłącznie z myślenia magicznego. 

Podobnie obowiązujący Żydów nakaz mycia rąk przed jedzeniem nie chroni przed zarazkami, ale raczej pomaga w ich przenoszeniu. „Mycie” jest tu bowiem metaforą bardziej niż higieniczną czynnością. Starczy obejrzeć przedwojenne zdjęcia chasydzkich restauracji by się o tym przekonać. Widać na nich naszych dziadków i pradziadków, jak przesuwają palce po wilgotnej szybie. Oczyszczanie rytualne nic nie ma bowiem wspólnego z usuwaniem zwykłego brudu.  

Sharon Moalem, popularny w USA autor książek o medycynie, napisał w jednej z nich, że pesachowe usuwanie zakwasu z domu, wypędzało szczury roznoszące zarazki dżumy. Dla Hanka Pellissiera jest to dodatkowy czynnik podwyższania aszkenazyjskiej inteligencji. 

Wśród wzmacniaczy inteligencji na wysokim miejscu stawia Pellissier system edukacji żydowskiej. W roku 64 wielki kapłan Joszua ben Gamla wprowadził obowiązek nauki dla wszystkich chłopców, którzy ukończyli 6 lat. W ten sposób Żydzi stali się pierwszym narodem, w którym wszyscy mężczyźni umieli pisać, czytać i rachować” – raduje się Pellissier.

A jak dziesięć wieków później pisał wielki Piotr Abelard, „Żyd, nawet najbiedniejszy, nawet jeśli ma dziesięciu synów, wszystkim zapewni wykształcenie. I to nie dla zarobku, jak to robią chrześcijanie, ale dla zrozumienia praw Boskich. I nie tylko synom, ale i córkom.”   

I o to chodzi.

A jak mówiła matka jednego z moich szkolnych kolegów – nie myśl, że coś osiągniesz dlatego, że jesteś Żydem. Jest na odwrót – dlatego, że jesteś Żydem musisz coś osiągnąć.  

Artykul z  listopadowego Słowa Żydowskiego

Wszystkie wpisy Ludwika

TUTAJ