Eliza Segiet – absolwentka studiów magisterskich Wydziału Filozofii, autorka siedmiu tomów wierszy, monodramu, farsy i mikropowieści. Jej teksty można znaleźć w licznych antologiach, zarówno w Polsce, jak i na świecie.

Członek Stowarzyszenia Autorów Polskich oraz World Nations Writers Union. Laureatka Międzynarodowej Publikacji Roku (2017 r., 2018 r.) w Spillwords Press (USA) oraz Nagrody Literackiej Złota Róża im. Jarosława Zielińskiego (za tom Magnetyczni) w 2018 r. Dwukrotnie jej wiersze (2018 r., 2019 r.) zostały wybrane jako jedne ze 100 najlepszych wierszy roku  w International Poetry Press Publications (Kanada).  W The 2019 Poet’s Yearbook  została nagrodzona prestiżową nagrodą Elite Writer’s Status Award jako jeden z najlepszych poetów 2019 r. Nominowana do Pushcart Prize 2019 oraz do Naji Naaman Literary Prize 2020.

Mit 

Nie ma już mitu, 
że kobieta to dom, rodzina,
uzależnienie od władzy męża. 

Nie ma już mitu, 
że oni są lepsi, 
że mogą więcej. 

One też mogą
realizować marzenia.

Nie ma już mitu,
że jej miejsce to podziemie.

One i oni 
to Ludzie 
z wolną wolą,
prawem decyzji.


Bój 

Unieszczęśliwiała ją
uporczywość rojeń o szczęściu. 
Wymyśliła, 
że kiedy osiągnie ten stan,
to na zawsze. 

Każda porażka 
odbierała jej siły.

Nieprzygotowana do boju,
wciąż traciła nadzieję.

Dopiero kiedy zrozumiała, 
że w świecie nie ma nic stałego,
zaczęła cieszyć się każdym dniem. 


Nowe otwarcie 

Przestała planować, 
oczekiwać i marzyć. 
Jej monotonny czas
stawał się przytłaczający.

Wieczorami szeptała:
− Już bez przyszłości.
Czas umierać?

Wszystko poza nią?

Jeszcze nie jest zbyt późno,
by coś zrobić, 
poznać ułamek tajemnic świata. 

Każdy dzień 
to nowe otwarcie
− nie pora, by zamknąć tęsknoty
w niezrealizowaniu. 

Na początek wybrała Gruzję.
Zachwycona pięknem
Tbilisi, Batumi, Poti
− oddychała pełniej.

Już wiedziała, że 
wiatrem jej siły 
staną się 
wcześniej nieosiągalne cele.

Poslowie Kingi Mlynarskiej TUTAJ

Wszystkie wpisy Elizy TUTAJ