Krew i duch

Kiedy zwierzę wykrwawi się do ostatniej kropli, można mieć pewność, że jego dusza opuściła już ciało. Ciało to staje się wtedy mięsem, a czująca istota – posiłkiem, który Żyd może zjeść ze spokojem ducha. “Bo życie ciała jest we krwi”, czytamy w Księdze Kapłańskiej. To w zgodzie z jej słowem dokonuje się szechity – judaistycznego uboju rytualnego. Ów koszerny sposób pozbawiania zwierząt życia, polegający na szybkim i zdecydowanym przecięciu arterii gładkim ostrzem rzezaka, ma swoje źródła w wierze w gilgun – wędrówkę dusz. Te zaś, w trakcie swojego błądzenia, mogą rezydować nie tylko w ludziach, ale także w ssakach i ptakach, których ortodoksyjni Żydzi nie zjedzą, o ile nie zostaną zabite zgodnie z religijną doktryną. 

Głęboka kabalistyczna wiara w metempsychozę związana jest z przekonaniem o konieczności wypełnienia swojego przeznaczenia. Każda dusza ma w życiu doczesnym swoje zadanie, a kiedy nie zdoła go ukończyć przed śmiercią ciała – powraca w innym ciele. Niekiedy kontynuacja ziemskiej misji związana jest z popełnieniem jakiegoś grzechu. Kolejne inkarnacje duszy stanowią wówczas przestrzeń stopniowego jej oczyszczania i są szansą naprawienia dawnych przewin. Arystoteles, którego myśl miała istotny wpływ na rozwój filozofii żydowskiej, twierdził, że każda dusza niesie swoją entelechię, czyli wewnętrzny cel bytu.