Omer Yankelevich

Przetlumaczyl sir Google Transfer

STRESZCZENIE: Izraelska partia Niebiesko-Biali i jej minister ds. Diaspory Omer Yankelevich popierają nową ustawę na rzecz radykalnie błędnej idei, że Izrael powinien dać formalny głos Żydom z diaspory w sprawie decyzji, które mogą mieć wpływ na Żydów za granicą. Izrael jest suwerennym państwem i nie powinien dzielić żadnej części swojego procesu decyzyjnego, nawet najmniejszego, z Żydami za granicą. Jeśli ustawa zostanie przyjęta, jest wysoce prawdopodobne, że Izrael odda głos Żydom, którzy są jawnymi przeciwnikami jego polityki.

Stosunki Izraela z diasporą są bardzo złożone. Izrael jest suwerennym państwem, a diaspora żydowska składa się z małych mniejszości żydowskich rozsianych po wielu krajach w różnych środowiskach. Żydostwo amerykańskie reprezentuje około trzech czwartych żydostwa diaspory, które jest czasami nazywane „Żydami na wygnaniu” lub „Żydami Galut”.

Od czasu do czasu pojawia się idea, że ​​Izrael powinien udzielić formalnego głosu przedstawicielom diaspory żydowskiej w sprawie decyzji, które mogą mieć wpływ na Żydów za granicą.

To radykalnie błędny pomysł. Najbardziej oczywistym powodem jest to, że jako suwerenne państwo, Izrael nie powinien dzielić żadnej części swojej suwerenności, choćby niewielkiej, z Żydami za granicą. Izrael był bardzo hojny w swoim ustawodawstwie wobec diaspory. W ostatnich latach w całym zachodnim świecie wzrosło poparcie dla wprowadzenia ograniczeń imigracji, ale izraelskie prawo powrotu nie zostało zmienione. Izrael od dziesięcioleci zapewnia Żydom z diaspory prawo osiedlania się w tym kraju. Często był nawet hojnie zachęcany.

Ci Żydzi, którzy odmówili skorzystania z tej możliwości, nie powinni mieć żadnego prawnego ani formalnego prawa do interwencji, gdyby Izrael miał ograniczyć warunki prawa lub zmienić inne prawa. Mogą używać miękkiej siły, komunikować swoje poglądy za pośrednictwem lobbystów i pisać artykuły.

Niedawno ogłoszono, że proponowane ustawodawstwo Knesetu da przywódcom diaspory żydowskiej formalną rolę w sprawach izraelskich. Środek sponsorowała członkini Knesetu Tehila Friedman z partii Niebiesko-Biała. Proponowane prawo wymagałoby od rządu izraelskiego konsultacji ze światowymi przywódcami żydowskimi w sprawach, które uważa za kluczowe dla około 8 milionów Żydów mieszkających poza granicami kraju. Artykuł JTA twierdził, że taką ustawę popiera izraelskie ministerstwo ds. Diaspory. Odpowiedzialny minister Omer Yankelevich również należy do Blue and White. Z jej CV wynika, że ​​nie ma doświadczenia w dziedzinie, w której jej przywódcy partyjni mianowali jej ministra.

Aby lepiej wyjaśnić, dlaczego konsultowanie się Izraela z Żydami z diaspory jest tak złym pomysłem, prostym sposobem analizy jest założenie, że Izrael utworzy radę reprezentującą zorganizowane żydostwo diaspory. (Niemożliwe jest zabranie głosu niezorganizowanym Żydom – lub, jak często ich nazywają statystyki amerykańskie, „tylko Żydom”).

Kto reprezentowałby amerykańskie żydostwo w takiej radzie? Ci, którzy ustawiają się w szeregu z wrogami Izraela, takimi jak Jewish Voice for Peace, byliby prawdopodobnie zbyt mali, by ubiegać się o reprezentację. Jednak rozsądne jest założenie, że największa na świecie organizacja żydowskich masochistów, amerykańska grupa J Street, miałaby prawo mieć reprezentację w Radzie. Może to być prawdą niezależnie od faktu, że J Street nie mógł zostać członkiem Konferencji Przewodniczących głównych organizacji żydowskich w Ameryce w 2014 roku. Ten ostatni organ ma na celu wspieranie interesów amerykańskiej społeczności żydowskiej, utrzymanie szerokiej poparcia dla Izraela i zająć się krytycznymi problemami światowego żydostwa.

To tylko jeden z objawów upadku amerykańskiego żydostwa w ciągu ponad dziesięciu lat. Jest wielu innych. W 2005 roku, kiedy  ukazała się moja książka American Jewry’s  Challenge, wciąż można było twierdzić, że amerykańskie żydostwo było drugą po Izraelu główną siłą światowego żydostwa. Książka zawierała 17 wywiadów z amerykańskimi żydowskimi przywódcami i myślicielami.

Niewielu z rozmówców wciąż znajduje się w centrum uwagi amerykańskiego żydostwa. Niektórzy, w tym rabin Norman Lamm i Shoshana Cardin, odeszli. Niektóre nie są już aktywne publicznie, inne zostały zastąpione, często przez ludzi mniejszego kalibru. Dziś ledwo można mówić o narodowym amerykańskim żydowskim przywództwie świeckim. Tytuł wywiadu w mojej książce z Danielem Pipesem „Koniec złotej ery amerykańskiego żydostwa” był szczególnie proroczy. Siła amerykańskiego żydostwa częściowo przeniosła się na lokalne kierownictwo, w tym niektórych rabinów synagogalnych i organizacje oddolne.

Amerykańskie żydostwo osiągnęło nowy poziom moralny, gdy 600 amerykańskich organizacji żydowskich zidentyfikowało się z antysemickim ruchem Black Lives Matter (BLM). Po początkowym listu poparcia w dniu 25 czerwca 2020 roku dla BLM, te organizacje żydowskie dodał oliwy do ognia publikując list w T he New York Times . W tym czasie stało się jasne, że wspieranie BLM różni się radykalnie od występowania przeciwko dyskryminacji Czarnych i innych mniejszości w USA.

Spośród pierwotnych założycieli BLM dwóch identyfikuje się jako neomarksistów. W istocie jest to czarny, rasistowski, antydemokratyczny ruch, który należy zdemaskować i zwalczać. Jego oryginalna platforma była przesiąknięta nienawiścią do Izraela, podobnie jak niektóre z jej zgromadzeń.

W 2005 roku przyszłość światowego żydostwa wciąż spoczywała na dwóch filarach, państwie Izrael i żydostwie amerykańskim. Taka ocena straciła ważność. Amerykańskie żydostwo, z jego powszechną asymilacją (której mieszane małżeństwa jest tylko jednym z głównych przejawów) i głównymi skłonnościami większości do generalnie liberalnych, a nie żydowskich podstaw, nie daje wielkiej obietnicy dla przyszłości żydostwa, gdyby nie było już państwa Izrael. W międzyczasie Izrael stał się silniejszy i zaczął bardziej integrować się z polityczną rzeczywistością Bliskiego Wschodu. Zwiększyły się dysproporcje pod względem władzy, wpływów i znaczenia między tymi dwoma podmiotami.

W Radzie Żydowskiej Diaspory można było znaleźć przedstawicieli organizacji, które bez zastrzeżeń identyfikują się z czarną społecznością. Nie zwracają uwagi na to, że na przykład ADL stwierdziła, że ​​antysemityzm wśród czarnych jest znacznie wyższy niż wśród białych.

Wrzucenie wszystkich czarnych Amerykanów razem z kultową postacią nieżyjącego już wielebnego Martina Luthera Kinga Jr. to karykatura. Główny antysemita w Ameryce, Louis B. Farrakhan, przywódca Narodu Islamu, jest czarny. Wieloletni przywódca kościoła Baracka Obamy, który poślubił jego i jego żonę, wielebnego Jeremiah Wrighta, jest skrajnym podżegaczem antyizraelskim. W swojej niedawno opublikowanej autobiografii Obama nadal ignoruje antysemityzm Wrighta. Czarna komunistyczna feministka Angela Davis jest wściekłą antyizraelką. I tak dalej.

Można też przyjrzeć się mniejszym społecznościom żydowskim w innych krajach. Na przykład organizacja parasolowa Swiss Jewry (SIG) wybrała nowego przewodniczącego, który nie był aktywny w społeczności od dziesięcioleci. Zasiada w zarządzie New Israel Fund. Według NGO Monitor organizacja ta dotuje grupy demonizujące Izrael.

Jeszcze lepiej problem widać w przypadku holenderskiej społeczności żydowskiej, która liczy najwyżej 50 tys. Około jedna trzecia ze 150 holenderskich parlamentarzystów pochodzi z partii antyizraelskich: lewicowej liberalnej D66, socjaldemokraty PvdA, Partii Zielonej Lewicy i lewicowej partii socjalistycznej SP. Do tego trzeba dodać małą i dziwaczną Imprezę dla Zwierząt.

Sondaż został przeprowadzony przez holenderski tygodnik żydowski NIW  przed ostatnimi wyborami parlamentarnymi w 2017 r. W tym czasie PvdA otrzymała około 7% głosów. Wśród Żydów 20% zamierzało głosować na tę antyizraelską partię. Jego członkami są różni żydowscy przywódcy. Nie opuścili nawet PvdA w marcu 2013 r. Po tym, jak pierwszy kongres partii na Bliskim Wschodzie odbył się w Zwolle. Następnie lider partii Diederik Samson mówił na tym spotkaniu o Bliskim Wschodzie. Ten arogancki kretyn nazwał konflikt izraelsko-palestyński najstarszym konfliktem na Bliskim Wschodzie.

Najwyraźniej nigdy nie słyszał o konflikcie sunnicko-szyickim, który poprzedzał konflikt arabsko-izraelski o ponad tysiąc lat. Oskarżył również Izrael za nierozwiązanie problemu z Palestyńczykami, mimo że do tego czasu izraelski premier Ehud Barak i Ehud Olmert złożyli Palestyńczykom hojne propozycje pokojowe, które zostały odrzucone odpowiednio przez Arafata i Abbasa. Samson nie wspomniał o terroryzmie palestyńskim, jego politycznym poparciu wśród Palestyńczyków ani o kulturze śmierci w ich społeczeństwie.

Każdy szanujący się żydowski członek tej partii powinien był opuścić ją z obrzydzeniem po tym przemówieniu. Powinni byli przynajmniej protestować przeciwko wypaczaniu prawdy przez Samsona. Oni nie. Jest to typowe dla wielu Żydów „Galut”: mają słaby stosunek do żydowskiego honoru i niezdolność do wyprostowania swoich moralnych pleców.

Gdyby światowe żydostwo miało siłę, by stworzyć swoją własną reprezentatywną radę, byłaby to inna historia. To oczywiście nie jest. Istnieje wiele międzynarodowych organizacji żydowskich, takich jak Agencja Żydowska, w których można znaleźć Żydów z zagranicy zainteresowanych Izraelem. Ale to bardzo różni się od reprezentatywnej rady Żydów diaspory założonej przez Izrael.

Prawdopodobne zbliżające się wybory prawdopodobnie zatrzymają ustawę na wiele miesięcy – ale to nie zwalnia Izraela z konieczności poprawy swojego zasięgu w ogóle i bardziej intensywnie wobec Żydów za granicą, zarówno zorganizowanych, jak i indywidualnych.

Wyświetl PDF ( wersja angielska )

Dr Manfred Gerstenfeld jest starszym pracownikiem naukowym w Centrum BESA, byłym przewodniczącym Komitetu Sterującego Centrum Spraw Publicznych w Jerozolimie i autorem książki  Wojna o milion cięć . Wśród wyróżnień, które otrzymał, była Międzynarodowa Nagroda Lwa Judy 2019 Kanadyjskiego Instytutu Badań Żydowskich, która została mu uhonorowana jako wiodący międzynarodowy autorytet w dziedzinie współczesnego antysemityzmu.