RAYMOND KEENE|

Paul Charles Morphy, 1837-1884 © Ken Welsh / Design Pics via ZUMA Wire)

W swoim życiu miałem ogromną przyjemność przyjąć audiencję u Papieża w Watykanie, napić się herbaty z Menachimem Beginem, ówczesnym premierem Izraela, popijać koktajle z Margaret Thatcher i zjeść obfitą kolację z Fidelem Castro. Oczywiście nie wszystko w jeden dzień. Miałem jednak szczęście, że przeżyłem różne okresy i odwiedziłem różne miejsca, kiedy i gdzie szachowe umiejętności były z różnych powodów niezwykle cenione.

Przypomina mi takich doświadczeń przez zeszłotygodniowej udzielenia dwóch Złotych Globów do serii TV, Netflix królowej ‘ s Gambit . W połączeniu z Lockdown, królowa ‘ s Gambit pomógł pojechać szachy online do nowych szczytów zaangażowania użytkownika, a wydawcy wielkość sprzedaży szachy książki w ciągu zaledwie ostatnich trzech miesiącach 2020 roku, które łatwo przekroczyć swoje normalne obroty roczne sprawozdania

Przykładem tej szczególnie wzmożonej aktywności jest panujący Mistrz Świata, komercyjna witryna internetowa Magnusa Carlsena  www.chess.com, która  zarejestrowała do 11 500 000 meczów rozegranych w jeden dzień w zeszłym tygodniu, z pół miliona rozgrywanych w dowolnym momencie.

Podczas mojej własnej kariery szachowej cieszyłem się wieloma sytuacjami, w których dominująca kultura lub nagłe pojawienie się szachów w wiadomościach ze świata zaowocowało interesującymi spotkaniami, które w przeciwnym razie mogłyby nie mieć miejsca.

Na przykład byłem na audiencji u Papieża Jana Pawła II, gdzie pobłogosławił uczestników Międzynarodowego Turnieju Szachowego Banca di Roma. Fidel Castro zaprosił mnie na obiad do szalonej szachowej Kuby, małego kraju, który jednak wydał jednego Mistrza Świata w osobie Jose Capablanki. Wieprzowina, ryż i sos z czarnej fasoli były w menu w Havana Palace of Justice.

Wypiłem koktajle z ówczesną brytyjską premier Margaret Thatcher z okazji jej otwarcia londyńskiego etapu mistrzostw świata w szachach 1986 między Garrym Kasparowem i Anatolijem Karpowem. Ciekawym koktajlem był napar z Tia Maria i śmietanki, zwieńczony płatkami ciemnej czekolady, imitujący szachownicę. Wyglądało lepiej niż smakowało.

Na koniec podwieczorek z Menachimem Beginem, który podczas wcześniejszego wcielenia uciekł się do szachów, gdy był uwięziony przez Brytyjczyków. Nasze spotkanie odbyło się w jego apartamencie w Knesecie i okazało się, przynajmniej dla mnie osobiście, najbardziej użytecznym wyrazem entuzjazmu VIPów do szachów. Wylatując z Izraela z lotniska Ben Gurion w Tel Awiwie, miałem właśnie przejść standardową, budzącą grozę kontrolę bezpieczeństwa bagażu El Al, kiedy nagła natchnienie skłoniło mnie do zrobienia sobie zdjęcia z premierem Izraela. Rezultat: salutuje dookoła, a inkwizycja bagażu zakończona jest szybko i bezboleśnie.

Wraz z królowej ‘ s Gambit manii, dwa inne przypadki szachy gorączki wyróżniać. Jednym z nich był przypływ globalnego entuzjazmu wywołanego zdobyciem tytułu mistrza świata przez Bobby’ego Fischera w 1972 roku przeciwko Borisowi Spasskiemu w Reykjaviku, entuzjazm, który wkrótce został zduszony przez odmowę Fischera w obronie jego spektakularnie zdobytych laurów.

Wcześniejsze tsunami szachowej żarliwości poprzedziło moje osobiste zaangażowanie, ale poświęciłem mu wiele przemyśleń i nauki. To była rtęciowa anabaza i tragiczna katabaza wcześniejszego amerykańskiego meteoru i prekursora Fischera, Paula Morphy’ego, znanego jako Duma i Smutek szachów.

Morphy (1837–1884) eksplodował na scenie szachowej pod koniec lat pięćdziesiątych XIX wieku. W wieku 12 lat Morphy zademonstrował swoje talenty w swoim rodzinnym Nowym Orleanie, pokonując europejskiego mistrza Johanna Löwenthala. To ugruntowało jego sławę jako cudowne dziecko i od tego czasu jego kariera, z niesamowitymi podobieństwami, poprzedzała karierę jego XX-wiecznego rodaka, mistrza świata Bobby’ego Fischera. W 1857 roku, w wieku 20 lat, Morphy zdominował pole walki na pierwszym amerykańskim kongresie szachowym, który odbył się w Nowym Jorku, gdzie pokonał w finale niemieckiego mistrza Louisa Paulsena.

Nastąpił triumfalny tour po Londynie i Paryżu, podczas którego szturmem przebijał się przez europejskie szachy, jednocześnie zachwycając widzów swoją swobodną grą wirtuozowską na pokazach po omacku, stawiając czoła nawet ośmiu przeciwnikom naraz, bez widoku na szachownicę. W serii pojedynczych meczów Löwenthal, Harrwitz i Anderssen ponieśli dramatyczne porażki z rąk Morphy’ego. Wyższość Amerykanina była zdumiewająca. Przeciw Anderssenowi, który wygrał pierwszy międzynarodowy turniej w Londynie w 1851 roku, przegrał dwa mecze i zremisował dwa, ale wygrał 17. Jego jedynym rozczarowaniem było niepowodzenie w starciu z Howardem Stauntonem, który nadal był najbardziej znanym graczem na świecie, jeśli już nie. najsilniejszy. Gdyby w tamtym czasie tytuł Mistrza Świata był powszechnie uznawany, to Morphy z pewnością byłby jego posiadaczem.

Wyczyny Morphy’ego były hucznie uczczone w Europie i Ameryce Północnej. W Paryżu odsłonięto popiersie, a obiady i prezentacje powitały jego powrót do domu w 1859 roku. Szachowa mania ogarnęła Amerykę i wprawiono w ruch plany nowych klubów, turniejów i książek. 

Jednak jako ciekawy prekursor wycofania się Bobby’ego Fischera z publicznych rywalizacji po zwycięstwie w Mistrzostwach Świata w 1972 roku, Paul Morphy również zdecydował się wycofać z poważnej walki. Po swojej europejskiej trasie Morphy nigdy więcej nie grał z przeciwnikami pierwszej klasy i ograniczył się do jednoczesnych pokazów lub zwykłych gier z amatorami, którym dawał duże szanse.

Historyk szachowy Richard Eales twierdzi, że w kategoriach społecznych postawa Morphy’ego była powrotem do wcześniejszych czasów, kiedy umiejętności szachowe uważano za osiągnięcie dżentelmena: że chciał na tym skorzystać ”.

Od początku do połowy XIX wieku był jednak świadkiem rozwoju korpusu graczy i dziennikarzy, którzy utrzymywali się z działalności szachowej. Morphy wycofał się z tego środowiska i resztę życia spędził w coraz większym odosobnieniu. Jego próba założenia praktyki prawnej nie powiodła się, a wojna secesyjna zniszczyła osobiste fortuny jego rodziny. W późniejszym życiu Morphy ze smutkiem rozwinął paranoiczne urojenia i odmówił nawet rozmowy o swoich poprzednich triumfach w szachach. Zmarł w 1884 roku po udarze. Podobnie jak w przypadku Bobby’ego Fischera, znikający akt Morphy’ego u szczytu jego mocy stworzył mit o nadludzkiej mocy w publicznym umyśle. Rozegrał zaledwie 75 gier rywalizacyjnych, ale wciąż wierzy się, że mógł być największym naturalnym geniuszem, jakiego kiedykolwiek widziały szachy.

Jeśli chodzi o trening szachowy, wkład Morphy’ego był rzeczywiście znaczny. Był nie tylko dobrze zorientowany w ówczesnej teorii, ale był niesamowicie szybki i dokładny w swojej grze. Jego technika rozświetlania była genialna i pomysłowa. Nigdy nie popełniał błędów, był także pobłogosławiony znakomitym zrozumieniem końcówki.

Podczas Olimpiady Szachowej w Hawanie w 1966 r. Doświadczyłem, jak wspomniany wcześniej gospodarz, Fidel Castro, wchodził w interakcję z Bobbym Fischerem w głównym holu hotelu Havana Hilton, znanego wówczas jako Havana Libre Hotel. Ulubiona gra Bobby’ego, oszałamiająca wygrana Morphy’ego, znajduje się poniżej, a Bobby był zachwycony, mogąc zademonstrować swoją błyskotliwość Fidelowi, który, obawiam się, nie zdołał uchwycić jej najlepszych punktów. Z drugiej strony Che Guevara, którego wąsko mi brakowało, był najwyraźniej ekspertem w tej grze, raz rysując partię z międzynarodowym mistrzem Bobem Wade, który był dwukrotnym mistrzem Wielkiej Brytanii.

Ulubiona gra Fischera została rozegrana w 1858 roku pomiędzy Paulem Morphym a połączonym francusko-niemieckim duetem Karola II, księcia Brunszwiku i hrabiego Isouarda de Vauvenargues. Został zagrany w pudełku w Operze Paryskiej podczas wykonania Normy Belliniego . Cierpiąc sam przez Normę , dobrze rozumiem, dlaczego Morphy i jego arystokratyczni przeciwnicy uciekli się do gry w szachy. Inne źródła podają, że w rzeczywistości był to Cyrulik sewilski , w którym to przypadku nieuwaga na scenie byłaby mniej wybaczalna. Niezależnie od faktycznej opery, która była ignorowana, potomstwo może z powodzeniem zastąpić aforyzm króla Francji Henryka IV: „ Paris vaut bien une Messe ” („Paryż jest wart mszy”) słowami „une partie d’échecs d ‘ un tel éclat vaut bien un petit défaut de vigilance ”(„ stworzenie takiej genialnej partii szachów jest warte kilku chwil nieuwagi ”).

Jeśli chodzi o pomysłowość na szachownicy, to była satysfakcjonująca reakcja na moją kolumnę z zeszłego tygodnia o  The Great Chess Murder Mystery  . Szczególnie jeden z korespondentów, Bruce Monson z Kolorado, rzucił nowe światło z nieoczekiwanego kąta, pisząc, że natychmiast uderzyło go „kółko z krzyżykiem” na obrazie, który moim zdaniem mógł być przekreślonym błędem autora. „Surowa mapa Irlandii”. Poniżej znajduje się dokładna parafraza jego wnikliwych spostrzeżeń, łącząca nasz przypadek z przypadkiem słynnego seryjnego zabójcy Zodiaku. W szczególności pan Monson pisze: „to skrzyżowane koło jest dokładnie tym, czego osławiony Zodiak Zabójca używał jako swojego pseudonimu w swojej szyderczej korespondencji, kiedy terroryzował Zatokę San Francisco w późnych latach sześćdziesiątych i wczesnych siedemdziesiątych XX wieku”.

Zodiakalny zabójca był niesławny z powodu kpienia z policji w listach i kodach, które wysyłał do gazet. Był uzależniony od „gier”, które obejmowały łamigłówki słowne, szyfry i inne dziwactwa. Bruce podejrzewa, że ​​ta fascynacja rozciągnęła się również na szachy. Pan Monson kontynuuje, mówiąc, że zabójca wysłał kiedyś mapę obszaru Zatoki z tajemniczą różą kompasu w postaci krzyża umieszczonego na szczycie góry Diablo, prawdopodobnie z „kodem”, który po rozwiązaniu doprowadziłby do „zakopanej bomby”.

Istnieją inne podobieństwa, w tym, że Zodiac Killer był znany z używania brytyjskiej pisowni słów i zwrotów, co prowadzi niektórych do podejrzeń, że mógł pochodzić z Anglii lub Irlandii. Po 1974 roku nie było dalszej korespondencji z Zodiaku. Nigdy go nie złapano. Bruce jest głęboko przekonany, że nasz podejrzany o morderstwo w The Great Chess Murder Mystery czerpał inspirację z książki Roberta Graysmitha  Zodiak, opublikowanej w 1986 roku, aw szczególności z zabójstwa Donny Lass. Zaginęła „zaginęła” w Lake Tahoe we wrześniu 1970 roku, a jej ciała nigdy nie odnaleziono. Jej morderstwo zostało przypisane Zodiakowemu Zabójcy, z powodu karty przypominającej mapę, którą zabójca wysłał do mediów, prawdopodobnie dając wskazówki dotyczące jej miejsca pobytu.

Dziękuję, panie Monson. Podobieństwa są zdecydowanie intrygujące, ale daty wykluczają udział tej samej osoby. Prawie sam Zodiak, ale wypaczony hołd, tak. Lub, jak zauważa Bruce Monson, „inspiracją”.

Planując artykuł z zeszłego tygodnia, miałem nadzieję, że otrzymam tak cenne nowe informacje. Dlatego chciałbym jeszcze raz podziękować Bruce’owi Monsonowi za jego wiarygodne, spostrzegawcze i obiecujące spostrzeżenia. Dalsze datki zostaną przyjęte z wdzięcznością i oczywiście będę regularnie informować społeczność TheArticle o wszelkich nowych wydarzeniach, aby ożywić ducha Sherlocka Holmesa

Spotkania szachowe