Wbrew temu, co twierdzą jego krytycy, różnorodność Izraela jest jego największą siłą.

Wewnętrzny kryzys wokół proponowanych przez rząd izraelski reform sądownictwa wprawił wrogów państwa żydowskiego w świąteczny nastrój. Wykorzystują ten wewnętrzny spór, aby otworzyć nowy rozdział w swojej kampanii delegitymizacji Izraela. Twierdzą, że państwo żydowskie nie jest narodem, ale podzielonym społeczeństwem, przypominającym pęknięty talerz, który wkrótce się rozpadnie. Oczywiście, szybko prowadzi to do twierdzenia, że sami Żydzi nie są narodem, ale tworem czystej wyobraźni, który ma zniknąć za horyzontem historii.

To starożytne twierdzenie, zrodzone z debaty nad tym, czy Żydzi są religią czy narodem. To, że Żydzi nie pasują do tych sztucznych kategorii, nigdy nie przychodzi do głowy tym, którzy je głoszą. W istocie, Żydzi są religią i narodem, który zdołał zachować jedność i wzajemne powiązania, mimo że przez 2000 lat żył rozproszony po całym świecie, od Polski po Maroko, mówiąc różnymi językami i tworząc swoje własne, charakterystyczne, ale wciąż jednoznacznie żydowskie subkultury. To, że Izrael odzwierciedla tę jedność w różnorodności i różnorodność w jedności, nie powinno być zaskoczeniem.

Wysoko ceniony włoski magazyn polityki międzynarodowej Limes niedawno odrzucił tę prawdę, publikując numer zatytułowany “Izrael przeciwko Izraelowi”. Pierwszym celem jest premier Benjamin Netanjahu, który jest oskarżany o rozpalenie ogniska protestów na izraelskich ulicach, chociaż osobiście nie ma nic do zyskania na forsowaniu reform, ponieważ proces o korupcję przeciwko niemu właśnie się toczy. Mimo to Limes zatytułował jeden z artykułów “Religijny syjonizm Netanyahu”, pełen typowych prób wykorzystania historiografii do udowodnienia, że Izrael nie powinien istnieć.

Inny artykuł, “The Ottoman Syndrome”, zrównuje syjonizm zarówno z lewej, jak i z prawej strony z imperium tureckim, które niegdyś rządziło Ziemią Izraela, przedstawiając państwo żydowskie jako swego rodzaju relikt tego imperium, ledwo trzymającego w ryzach różne grupy etniczne i religijne, a jednocześnie dążącego do ekspansji w nadziei na utrzymanie nad nimi władzy.

Pozostała część numeru zawiera niezliczone sarkastyczne odniesienia do historii Izraela, a zwłaszcza jego początków. W postsyjonistycznej narracji Limesa szlachetność niewiarygodnych ludzkich wysiłków i bohaterstwa, które były potrzebne do stworzenia państwa żydowskiego, jest oczywiście usunięta. Oczekiwany jest nacisk na możliwość zbudowania państwa żydowskiego w Ugandzie – odrzuconą przez pierwszych syjonistów – wraz z negacją nieprzerwanej obecności Żydów w Ziemi Izraela oraz większości żydowskiej w Jerozolimie i innych miastach. Wymazano również niezwykłe odrodzenie języka hebrajskiego, jednego z wielkich osiągnięć kulturowych ludzkości.

Wszystko to składa się na twierdzenie, że Izrael nie jest państwem żydowskim, ale niezrozumiałą mozaiką, zbiorem “plemion, które w ziemi obiecanej mieszają się, odróżniają, rozrabiają”. Są nawet mapy wszystkich grup mieszkających w Izraelu: Aszkenazyjczycy, Sefardyjczycy, religijni, świeccy, Arabowie i tak dalej.

Oczywistą odpowiedzią na to wszystko jest “i co z tego?”. Czy to nie jest właśnie wspaniałość Izraela? Czy nie należy świętować, że izraelska demokracja przyjęła tak wiele różnych społeczności i przyznała im wolność polityczną? Obraz Izraela jako kraju chaosu jest zaprzeczeniem tego, co widzimy na miejscu: Kraj, który jest bogaty, uporządkowany i czysty pomimo ogromnych trudności, terroryzmu i konfliktów politycznych. Jest hiperaktywny, zatłoczony, ciągle poszukujący nowych gałęzi przemysłu, nowych firm, szpitali, samochodów, kwietników… coraz więcej, wszystko nowe i ekscytujące.

W końcu, stwierdza Limes, Izrael nie reprezentuje narodu żydowskiego i z pewnością nie ma prawa reprezentować diaspory. “Król jest nagi” – wyje. Ale tak nie jest. Izrael reprezentuje swoich obywateli i każdy Żyd może zostać obywatelem Izraela, jeśli tylko tego chce, ponieważ Izrael wierzy, że każdy Żyd jest częścią narodu żydowskiego.

Prawda jest taka, że cały argument, że Żydzi są iluzją, to banał. Jest on wysuwany od czasu wygnania babilońskiego, a następnie zniszczenia Pierwszej Świątyni. Było to niedorzeczne twierdzenie wtedy i jest niedorzeczne teraz.

Nierozerwalny związek między narodem a religią jest nie tylko starożytny, ale wręcz fundamentalny dla istnienia Izraela. Dawid Ben-Gurion, socjalista, był człowiekiem świeckim, który założył świeckie państwo, ale jego znajomość Biblii była ogromna i wierzył, że wizje proroków są kamieniem węgielnym narodu. Pierwszy burmistrz Tel Awiwu, Meir Dizengoff, był równie świecki, ale zadbał o to, by w jego nowym mieście natychmiast powstały synagogi.

Przez wieki religijni Żydzi pomagali utrzymać naród żydowski przy życiu. Bez ich niestrudzonego zachowania języka, filozofii i rytuału judaizm by zniknął. Uratowali naród żydowski po zniszczeniu Świątyni i wielu innych katastrofach.

Żydzi religijni i świeccy zawsze byli dla siebie niezbędni. Oczywiście, istnieją różnice między różnymi sektami i wspólnotami, między haredim, religijnymi nacjonalistami, sekularystami, socjalistami itd. W Izraelu są one sprzeczne i współistnieją, ale tak jest w każdym zróżnicowanym i demokratycznym kraju. Jest to piękna mozaika.

Warto pamiętać, że w przededniu każdej wojny wrogowie Izraela deklarowali, że Izrael już się rozpada, załamuje się z powodu wewnętrznych podziałów. A jednak to Izrael wychodził zwycięsko.

Fiamma Nirenstein

Mozaika Izraela

Fiamma Nirenstein była posłanką do parlamentu włoskiego (2008-13), gdzie pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Komisji Spraw Zagranicznych w Izbie Deputowanych. Służyła w Radzie Europy w Strasburgu, założyła i przewodniczyła Komisji Badania Antysemityzmu. Jest członkiem-założycielem międzynarodowej inicjatywy Friends of Israel, autorką 13 książek, w tym Israel Is Us (2009)