.

w ocenie Biura do spraw Funkcjonariuszy MBP

Jerzy Bednarek

 Rozkazem nr 13 z 19 kwietnia 1945 r. ministra Stanisława Radkiewicza, w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego powołano Wydział do spraw Funkcjonariuszy (WdsF). Była to samodzielna jednostka organizacyjna, funkcjonująca w resorcie na prawach departamentu. Do zadań WdsF miało należeć: prowadzenie postępowań w sprawach wykroczeń popełnionych przez funkcjonariuszy, wykrywanie „obcych elementów” w aparacie bezpieczeństwa oraz przeprowadzanie specjalnych kontroli funkcjonariuszy .

W terenie, w wojewódzkich urzędach bezpieczeństwa publicznego utworzono sekcje do spraw funkcjonariuszy, które rozkazem nr 22 z 25 marca 1946 r. przemianowano na wydziały do spraw funkcjonariuszy . Pierwszym kierownikiem nowego wydziału był od 19 kwietnia 1945 r. mjr Stefan Sobczak – przedwojenny komunista, z pochodzenia Ukrainiec . Zakres działania WdsF określił on lakonicznym pismem z 26 stycznia 1946 r., w którym stwierdził, że – po pierwsze – WdsF utrzymuje ogólny nadzór nad właściwym wypełnianiem powierzonych obowiązków i wydanych rozkazów oraz kontroluje utrzymywanie dyscypliny, porządku i gospodarności w aparacie bezpieczeństwa; po drugie, do zadań WdsF należało prowadzenie dochodzeń w sprawach dyscyplinarnych i składanie wniosków właściwym zwierzchnikom; po trzecie, WdsF miał prowadzić postępowania przygotowawcze wobec funkcjonariuszy także w sprawach przestępstw, należących do właściwości sądów państwowych .

Według stanu etatowego z 25 marca 1946 r., pod względem organizacyjnym WdsF składał się z kierownictwa, sekretariatu, dwóch sekcji i liczył 34 pracowników. W podziale na poszczególne stanowiska struktura Wydziału przedstawiała się następująco: naczelnik wydziału – 1, zastępca naczelnika – 1, naczelnik sekretariatu wydziału – 1, starszy referent informacji – 1, pracownicy kartoteki – 2, maszynistki – 2, starszy referent – 1, podoficer do specjalnych zleceń – 1, goniec – 1, kierownicy sekcji – 2, starsi referenci – 16, referenci – 45 .

Równocześnie ze zmianami organizacyjnymi, w aparacie bezpieczeństwa trwały także prace nad rozwiązaniami prawnymi w zakresie utrzymania dyscypliny i porządku wśród funkcjonariuszy. Ich efektem był rozkaz nr 18 ministra bezpieczeństwa publicznego z dnia 8 marca 1946 r. o wprowadzeniu w życie instrukcji tymczasowej o karach dyscyplinarnych i instrukcji o postępowaniu w sprawach wykroczeń i występków służbowych oraz przestępstw popełnionych przez funkcjonariuszy BP. W rozkazie podkreślono, aby pamiętano, że „nadużycia i przestępstwa, zdarzające się jeszcze w aparacie bezpieczeństwa, wyrządzają wielką szkodę powadze i zaufaniu do aparatu bezpieczeństwa i interesom całej demokracji” . Dlatego opracowanie i wprowadzenie w życie wyżej wymienionej instrukcji miało umożliwić „szybkie reagowanie” na wypadki wykroczeń i przestępstw wśród pracowników aparatu.

Calosc w linku ponizej

Jerzy_Bednarek_-_Przestepczosc_wsrod_funkcjonariuszy MBP