Eliza Segiet – urodziła się i jest. Bywa poetką, czasami pisarką, a niekiedy dramatopisarką.

Dorobek artystyczny:

tomy wierszy:

Romans z sobą, Myślne miraże, Chmurność, Magnetyczni, Magnetic People;

monodram: Prześwity

farsa: Tandem

Tytuł Międzynarodowej Publikacji Roku 2017 (za wiersz Pytania) w Spillwords Press (USA)

Tytuł Międzynarodowej Publikacji Roku 2018 (za wiersz Morze mgieł) w Spillwords Press (USA)

Wiersz Morze mgieł został wybrany jako jeden ze 100 najlepszych wierszy 2018 roku w International Poetry Press Publikations w Kanadzie.

Jej twórczość można znaleźć w antologiach i czasopismach literackich w kraju oraz poza granicami (m.in. Albania, Australia, Bośnia i Hercegowina, Chile, Filipiny, Hiszpania, Indie, Kanada, Kosowo, Macedonia, Mauritius, Nigeria, Portugalia, Rumunia, Singapur, Szkocja, Szwecja, USA, Wenezuela, Wielka Brytania, Zambia).

Wędrowiec

Czy słyszycie
szmery lasu?
Jesienią drzewa śpiewają,
zimą
rozświetlone
zapraszają do wspomnień.

Choć już ścięte
– nadal patrzą w górę
nie kładą się na mchu.
Wypatrują.

Światełka mrugają marzeniami.
A one
nadal czekają.

Może kiedyś
w szmerach lasu
samotny wędrowiec usłyszy wołanie?
Może kiedyś
poczuje smak świąt?

Odświętny stół

W pamięci,
może przetrwać czas.

Pamiętam
odświętny stół,
zapach lasu.
Pamiętam
radość z bycia razem.

Czas
– utkany wspomnieniami.

Kraina przebudzenia

Wirują wspomnienia,
układają się do zimowego snu.
Rozściełane liście
głaszczą
jeszcze zieloną trawę.

Szkoda, że na tafli
widać tylko
gołe,
rozkołysane gałęzie,
które zziębnięte czekają –
na promienie życia.

Promienie –
do krainy przebudzenia:
łanów zbóż,
zapachu łąk
i we Śnie Nocy Letniej
zapamiętanych twarzy.

A latem?
Rozbudzone majowym słońcem
stare dęby i brzozy,
– jak codziennie –
będą mogły się przeglądać
w Zielonym Stawie.

Wszystkie wpisy Elizy TUTAJ