.
Abstrakt:
Otwarte w 2013 roku warszawskie Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN stanęło pośrodku terenu dawnego nazistowskiego getta warszawskiego, zburzonego podczas jego likwidacji w 1943 roku, naprzeciw powstałego w roku 1948 Pomnika Bohaterów i Męczenników Getta; jednocześnie pośrodku terenu dawnej, dziewiętnastowiecznej warszawskiej dzielnicy żydowskiej i pośrodku powojennego modernistycznego osiedla Muranów, zaplanowanego jako osiedle-pomnik zburzonego getta.
Zlokalizowane w tym miejscu muzeum przedstawia się jako “muzeum życia”, opowiadające “tysiącletnią historię” polskich Żydów, a niebędące instytucją skoncentrowaną na historii Zagłady Żydów i historii polskiego antysemityzmu. Artykuł zawiera krytyczną analizę kuratorskich i architektonicznych strategii przyjętych przez twórców Muzeum w procesie umieszczania środowiska miejskiego w roli elementu narracji historycznej, komunikowanej przez budynek Muzeum i przez jego wystawę główną.
Szczegółowej analizie poddawane są dwa kluczowe dla projektu Muzeum wnętrza architektoniczne: główny hall wejściowy oraz przestrzeń “żydowskiej ulicy” stanowiąca fragment dwóch galerii wystawy głównej, poświęconych historii Żydów w Polsce międzywojennej oraz historii Zagłady. Analiza struktury projektowej tych dwóch wnętrz służy próbie sformułowania odpowiedzi na pytanie badawcze dotyczące właściwości fizyczno symbolicznych materialnej substancji zniszczonego getta w odniesieniu do narracji abstrahującej od historii jego zniszczenia oraz dotyczące odpowiedzialności projektantów wynikającej z decyzji o umieszczeniu narracji historycznej w fizycznej przestrzeni, w której wydarzyła się historia będąca tej narracji przedmiotem.
Calosc w linku ponizej
Kategorie: wspomnienia
