Warszawskie getto – największe spośród ponad 400 innych gett zamkniętych przez Niemców w okupowanej Polsce.  W Warszawie funkcjonowało – izolowane od reszty miasta, choć w samym jego centrum – od 16 listopada 1940 r. do swej ostatecznej likwidacji po zdławieniu Powstania w 1943 r. Niewiele materialnych śladów największej w Europie społeczności żydowskiej pozostało do dziś w krajobrazie miasta, jednak uważny obserwator wciąż znajdzie ślady pamięci i nieliczne budynki, które były świadkami tragedii warszawskich Żydów.

W getcie ulice również dzieliły się na „lepsze” i „gorsze”. „Ulice – pisał jeden z pamiętnikarzy – mają swoje hierarchie: Sienna to Aleje Ujazdowskie, kilka drzew dodaje uroku, ładne, czyste domy. Grzybowska to plac Teatralny – siedziba władz. Leszno to Marszałkowska, z jej ruchem, handlem i gwarem. Reszta ulic nie pozwala na porównania. Wołyńska i Stawki – to Wołyńska i Stawki. Tu słońce cofa się przerażone”.

Calosc  KLIKNIJ TUTAJ

Przyslala Marysia Stauber